Syn

Mimo kilku lepszych scen, "The Son" - podobnie jak "Mój piękny syn", z którym obraz Zellera pod pewnymi względami może się zrymować - ociera się o kicz. Sądząc po reakcjach publiczności, może nawet mu to popłaci - ale nikt mnie nie przekona, że to arcydzieło.

Pióro Hamptona i Zellera nie jest już tak ostre, jak w "Ojcu", jest tu zaskakująco wiele scenariuszowych skrótów, no i dramaturgicznych baboli, których trudno było się po nich spodziewać.

Zeller spina film znaczeniową klamrą, próbując dać swoim postaciom jakąś formę wyzwolenia. Operowanie odkupieńczym fantazmatem wybrzmiewa jednak następną fałszywą nutą. Adaptacja kolejnej sztuki francuskiego prozaika i dramaturga grzęźnie w pretensji, przesadzie oraz taniej płaczliwości niczym Wieloryb Darrena Aronofskiego.

Nie wychodzi poza nawias gładkiej i dość obłej historii, która choć dotyka kwestii fundamentalnych, osnuwa je zaledwie letnim muśnięciem zgoła trywialnej refleksji.