Dolina Bogów

Mimo świetnej muzyki i pięknie pokazanych krajobrazów, nie mogę polecić tego filmu. To zdecydowanie kino dla koneserów, większość widzów nie znajdzie w "Dolinie bogów" niczego dla siebie. Wielbiciele symbolizmu i historii utkanych tak zawile, że nawet autorzy zdają się w nich gubić, z pewnością spojrzą na dzieło Majewskiego przychylnym okiem.

Spełnienie marzeń prawdziwego kinomana. Mistrzowsko prowadzona kamera rejestruje zawiłą historię inspirowaną podaniami ludu Navajo, czyniąc z niej uniwersalną przypowieść. Piękno i niedostępność dziewiczych rejonów utrwalonych na kliszy przy akompaniamencie muzyki wzbudzają tęsknotę za życiem zgodnie z prawami przyrody. Ten tytuł z pewnością stanie się kultową pozycją w historii kinematografii.

Dolinę Bogów od Majewskiego, najlepiej byłoby zatem wrzucić do muzeum na wystawę dzieł awangardowych, gdzie koneserzy w całości mogliby podziwiać i smakować jego dzieło. W tym wąskim gronie odbiorców osobiście się nie odnajduję i mimo ciekawych zabiegów formalnych, kompozycji i struktury całości, jest to jednak kolejny film Majewskiego stanowiący przeszkodę dla zdolności poznawczych.

Wizualnie piękny i opatrzony klimatyczną, dopracowaną ścieżką dźwiękową. Warsztatowa doskonałość nie rekompensuje jednak nieciekawych, jednowymiarowych bohaterów, miałkiej fabuły i boleśnie wtórnego przesłania całej opowiadanej historii.

Seans trwający ponad 2 godziny potrafi być męczący, a po jego obejrzeniu nie będziemy mieli większych przemyśleń na temat przedstawionych problemów. Ani pewności czy intencje reżysera poprawnie przełożono na język filmu.

Lech Majewski zrobił piękny film. I to według różnych indywidualnych znaczeń pięknu nadawanych. By się urodzie pracy Majewskiego poddać, wystarczy przypomnieć sobie, jacy byliśmy zanim zaczęliśmy kupować. I choć na jeden seans nie zmuszać kina, by nas zwodziło dynamiką, historią i filmowymi bohaterami.

Skażona artystycznymi kompromisami i pełna poddanych recyklingowi spostrzeżeń, Dolina Bogów jest dokonaniem rozczarowująco zbędnym oraz pozbawionym polotu. Choć reżyser Wojaczka nadal wie, jak zachwycić oprawą audiowizualną, a swe koncepcje przełożyć na język kinematografii, to skryte pod tymi ornamentami rozważania na temat człowieka zagubionego w świecie i mikrokosmosu twórcy wydają się tracić na sile i znaczeniu, a w pamięci widza pozostają przede wszystkim pojedyncze pomysły.

Kino Majewskiego jest najpierw i przede wszystkim manifestacją niedemokratycznej natury artysty - nie lubi tłumów i w ogóle nie zwraca na widza uwagi. Jeśli więc lubicie się łasić, siłować i walczyć o swoje, Lech Majewski zaprasza. Po czym natychmiast odwraca się do Was plecami.

Zdaje się być filmem stworzonym pod skrajne reakcje: jedni ją pokochają, inni znienawidzą. Nie powinno być wypośrodkowanych reakcji, jednak ja w sumie jestem pośrodku. Doceniam jajeczność wizji, wycyzelowaną stronę audiowizualną, ale mnie to emocjonalnie ani intelektualnie nie chwyta, a więc finalnie oceniam średnio.

Jest tak oryginalny, specyficzny i niezwykły, że wymyka się standardowej metodyce pisania recenzji filmowej, stawiając pod znakiem zapytania możliwość wyartykułowania czegoś adekwatnego do tego, co zawiera się w symbolicznej tkance znaczeniowej obrazu. "Dolinę Bogów" wypełnia takie mnóstwo symboli i metafor, które same w sobie mogą być wieloznaczne, albo - co gorsze - wymykające się nie tylko znaczeniom i sensom, ale i samym interpretacjom, pozostawiając widzów w konsternacji.

Skomplikowany, wielopoziomowy twór. Nie należy jednak się poddawać, lecz kontemplować go i smakować. Lech Majewski przemienia tutaj filmową kamerę w pióro i pędzel, aby przedstawić światu czytelny obraz będący wyrazem jego inspiracji, fascynacji, trosk oraz lęków.