Dolina Bogów

Skażona artystycznymi kompromisami i pełna poddanych recyklingowi spostrzeżeń, Dolina Bogów jest dokonaniem rozczarowująco zbędnym oraz pozbawionym polotu. Choć reżyser Wojaczka nadal wie, jak zachwycić oprawą audiowizualną, a swe koncepcje przełożyć na język kinematografii, to skryte pod tymi ornamentami rozważania na temat człowieka zagubionego w świecie i mikrokosmosu twórcy wydają się tracić na sile i znaczeniu, a w pamięci widza pozostają przede wszystkim pojedyncze pomysły.

Kino Majewskiego jest najpierw i przede wszystkim manifestacją niedemokratycznej natury artysty - nie lubi tłumów i w ogóle nie zwraca na widza uwagi. Jeśli więc lubicie się łasić, siłować i walczyć o swoje, Lech Majewski zaprasza. Po czym natychmiast odwraca się do Was plecami.

Zdaje się być filmem stworzonym pod skrajne reakcje: jedni ją pokochają, inni znienawidzą. Nie powinno być wypośrodkowanych reakcji, jednak ja w sumie jestem pośrodku. Doceniam jajeczność wizji, wycyzelowaną stronę audiowizualną, ale mnie to emocjonalnie ani intelektualnie nie chwyta, a więc finalnie oceniam średnio.

Dolinę Bogów od Majewskiego, najlepiej byłoby zatem wrzucić do muzeum na wystawę dzieł awangardowych, gdzie koneserzy w całości mogliby podziwiać i smakować jego dzieło. W tym wąskim gronie odbiorców osobiście się nie odnajduję i mimo ciekawych zabiegów formalnych, kompozycji i struktury całości, jest to jednak kolejny film Majewskiego stanowiący przeszkodę dla zdolności poznawczych.

Skomplikowany, wielopoziomowy twór. Nie należy jednak się poddawać, lecz kontemplować go i smakować. Lech Majewski przemienia tutaj filmową kamerę w pióro i pędzel, aby przedstawić światu czytelny obraz będący wyrazem jego inspiracji, fascynacji, trosk oraz lęków.

Spełnienie marzeń prawdziwego kinomana. Mistrzowsko prowadzona kamera rejestruje zawiłą historię inspirowaną podaniami ludu Navajo, czyniąc z niej uniwersalną przypowieść. Piękno i niedostępność dziewiczych rejonów utrwalonych na kliszy przy akompaniamencie muzyki wzbudzają tęsknotę za życiem zgodnie z prawami przyrody. Ten tytuł z pewnością stanie się kultową pozycją w historii kinematografii.

Mimo świetnej muzyki i pięknie pokazanych krajobrazów, nie mogę polecić tego filmu. To zdecydowanie kino dla koneserów, większość widzów nie znajdzie w "Dolinie bogów" niczego dla siebie. Wielbiciele symbolizmu i historii utkanych tak zawile, że nawet autorzy zdają się w nich gubić, z pewnością spojrzą na dzieło Majewskiego przychylnym okiem.

Wizualnie piękny i opatrzony klimatyczną, dopracowaną ścieżką dźwiękową. Warsztatowa doskonałość nie rekompensuje jednak nieciekawych, jednowymiarowych bohaterów, miałkiej fabuły i boleśnie wtórnego przesłania całej opowiadanej historii.

Skażona artystycznymi kompromisami i pełna poddanych recyklingowi spostrzeżeń, Dolina Bogów jest dokonaniem rozczarowująco zbędnym oraz pozbawionym polotu. Choć reżyser Wojaczka nadal wie, jak zachwycić oprawą audiowizualną, a swe koncepcje przełożyć na język kinematografii, to skryte pod tymi ornamentami rozważania na temat człowieka zagubionego w świecie i mikrokosmosu twórcy wydają się tracić na sile i znaczeniu, a w pamięci widza pozostają przede wszystkim pojedyncze pomysły.

Zdaje się być filmem stworzonym pod skrajne reakcje: jedni ją pokochają, inni znienawidzą. Nie powinno być wypośrodkowanych reakcji, jednak ja w sumie jestem pośrodku. Doceniam jajeczność wizji, wycyzelowaną stronę audiowizualną, ale mnie to emocjonalnie ani intelektualnie nie chwyta, a więc finalnie oceniam średnio.