Mosquito State

Jest w tym być może zbyt wiele niedopowiedzeń, które rozbijają wiarygodność opowieści i momentami sprowadzają ją do poziomu efekciarskiej historyjki z ekskluzywnymi wnętrzami i miliardem bzyczących insektów. Ale można tę opowieść czytać również inaczej - jako studium wykluwania się rewolucyjnych idei i samotności geniuszy, którzy na zawsze muszą pozostać niezrozumiani, natrętni niczym odpychające komary.

Ostatecznie próby reżysera przyjmujemy z obojętnością, a najciekawsze stają się urywki z archiwalnych wydań wiadomości w USA, a także wszystkie informacje przyrodnicze na temat komarów i ich rozwoju.

Na pewno przebija większość polskich produkcji na poziomie technicznym. Jednak jest to przykład klasycznego przerostu formy nad treścią, aczkolwiek widać spory potencjał reżysera.

Z suchego, ekonomicznego bilansu zysków i strat wynikałoby zatem, że jego najnowszy pełny metraż musiałbym umieścić w samym centrum skali ocen. Na szczęście recenzje to nie giełdowe algorytmy i najważniejszy jest w nich element ludzki. Dlatego też, dostrzegając ogrom pasji i ambicji twórców, czuję się wewnętrznie zobligowany do delikatnego popchnięcia Komara ku pozytywnej nocie.

Mimo że "Mosquito State" nie jest wolne od uchybień - fabularnych skrótów, momentami nachalnej symboliki, pompatycznych fraz padających z ust Leny i Richarda czy zbyt neurotycznej gry Beau Knappa - to nie można mu odmówić innowacyjnej alternowoczesności, zasadzającej się na zupełnie nowym ekosystemie.