Ostatni komers

Dobry debiut i duży potencjał na wyjątkowy autorski język u polskiego filmowca. Widać tu podobny sposób obserwacji jak u Gusa Van Santa, gdy twórca łapie emocje ze spojrzeń, z mimiki i z gestów.

Pełen nostalgii za młodością, opowiedziany uniwersalnym językiem. Dynamiczny technicznie, z całym katalogiem trącących starocią hitów, ale też nowszych, kapitalnie wyprodukowanych piosenek. Plastycznie film prezentuje się fenomenalnie, a jego fluorescencyjne rzuty światła nadają całości fajnie młodzieżowy, instagramowy ton.

To film opowiadający o młodych ludziach ich językiem, wiarygodnie, a przy tym z czułością.

Dobry debiut i duży potencjał na wyjątkowy autorski język u polskiego filmowca. Widać tu podobny sposób obserwacji jak u Gusa Van Santa, gdy twórca łapie emocje ze spojrzeń, z mimiki i z gestów.

Po "filmowym potworku" pt. "#Jestem M. Misfit" niemal wszyscy stracili nadzieję, że w polskim kinie ktokolwiek opowie wreszcie o dojrzewaniu i pierwszych razach na serio, bez tony kiepskich żartów o "gimbazie". Aż tu nagle objawienie. Pewien absolwent Szkoły Filmowej w Katowicach postanowił, że inaczej sportretuje nastolatków. Szczerze i dość oryginalnie pod względem estetyki i formy. Unikając przy tym moralizatorstwa. Jak dobrze, że mu się udało.

Pełen nostalgii za młodością, opowiedziany uniwersalnym językiem. Dynamiczny technicznie, z całym katalogiem trącących starocią hitów, ale też nowszych, kapitalnie wyprodukowanych piosenek. Plastycznie film prezentuje się fenomenalnie, a jego fluorescencyjne rzuty światła nadają całości fajnie młodzieżowy, instagramowy ton.

Debiut fabularny Dawida Nickela jest jednak czymś więcej, niż niezależnym, niskobudżetowym, zaangażowanym społecznie filmem o młodych ludziach. To przede wszystkim bardzo rzadkie w naszym kraju, naprawdę udane kino inicjacyjne. Kino, które zamiast oceniać dokonania bohaterów, wręcz cieszy się z ich obecności na ekranie.

Jego film rozprawia się z polskimi kompleksami, z kinem nieustannie aspirującym, pokazującym wykoncypowane historie dalekie od prawdy - albo przeestetyzowane, albo zbyt zohydzone. Na tle dominujących opowieści o spolaryzowaniu społeczeństwa Nickel wyróżnia się empatią i otwartością. Autor łamie stereotypy nie tylko przy okazji głównej opowieści - także tło wydarzeń przedstawiane jest bez wartościowania go.