Małgorzata Litwin

Trzymający w napięciu dramat psychologiczny opowiadający o procesie uświadamiania wypartych urazów psychicznych.

Ciepło - to jedno z określeń, które dobrze oddaje nastrój dziewiętnastowiecznej powieści Louisy May Alcott o siostrach March. Tego ciepła nie brakuje również w filmowej adaptacji Grety Gerwig, a przy tym to wizja autorska - bardziej dynamiczna w narracji i aktualna w poruszanej problematyce.

Wiarygodnie ukazuje mechanizmy zachowania pojawiające się w zamkniętym środowisku, w którym dochodzi do przemocy.

Bez względu na to, którą z wielu ścieżek interpretacyjnych "The Lighthouse" wybierzemy, to niezmiennie pozostaje intensywnym filmowym przeżyciem.

Nie jest wnikliwą analizą psychologiczną, z którą łatwo można się zidentyfikować, nie jest też diagnozą problemów społecznych. Mimo to jest niewiarygodnie hipnotyzujący i emocjonujący przez swoją konsekwencję w obranej perspektywie i powracających wątkach, atmosferę i perfekcyjną realizację.

Precyzyjnie skrojona, ale jednocześnie do bólu prawdziwa historia o sprawiedliwości, pustce i nadziei.

Dzieło sztuki nie tylko ze względu na technikę jego wykonania i ogrom włożonej w niego pracy - to także poruszająca historia opowiedziana słowem i obrazem.

To właściwie film idealny. Sprawdza się jako kostiumowo-historyczna opowieść o dworskich intrygach, jak i groteskowy obraz relacji międzyludzkich.

Chociaż jest filmem rozrywkowym i przystępnym - to kryje w sobie mnóstwo treści, ponieważ to wyznanie miłosne: sztuce kina i przede wszystkim muzyce.

Płynnie przechodzi od dramatu obyczajowego, przez czarną komedię i thrillera do niemal tragedii antycznej, w świecie której nie w sposób uciec od fatalnego losu.

Aronofsky stracił kontrolę nad swoim dziełem, podobnie jak twórca-demiurg w jego opowieści. Zaślepiony swoją nagłą wizją, nie dostrzegł jej słabości.

Nie spełnia swojej roli ani jako dramat, ani science fiction, ani jako komedia. Problemem jest tutaj scenariusz, który niewystarczająco rozbudowuje postacie, a fabularnie jest boleśnie przewidywalny, a w swoich wnioskach dość wtórny.

Filmowi czasem brakuje pomysłu, pogłębienia tematu, a w pewnych momentach delikatności. Szkoda, bo temat alkoholizmu kobiet rzeczywiście byłby wart lepszego przedstawienia.

Co się nie udało w Atomic Blonde? Przede wszystkim tytułowa bohaterka, która powinna podźwignąć całą historię i swoim charakterem przywiązać widza do ekranu, a jednak to się jej nie udało.

To przede wszystkim wariacja na temat thrillera psychologicznego. Szkoda, że tylko wykorzystuje i upraszcza wątki charakterystyczne dla tego gatunku, zamiast stworzyć coś nieprzewidywalnego i trzymającego w napięciu, a nie tylko flirt, choć momentami intrygujący, z kinem klasy B.

Osobliwa, ale fascynująca zagadka, która nie ma jednego rozwiązania. Pozostawia widza z wieloma pytaniami, ale też z satysfakcjonującym poczuciem poznania jednej z tajemnic rzeczywistości.

Aronofsky stracił kontrolę nad swoim dziełem, podobnie jak twórca-demiurg w jego opowieści. Zaślepiony swoją nagłą wizją, nie dostrzegł jej słabości.

Płynnie przechodzi od dramatu obyczajowego, przez czarną komedię i thrillera do niemal tragedii antycznej, w świecie której nie w sposób uciec od fatalnego losu.

Dzieło sztuki nie tylko ze względu na technikę jego wykonania i ogrom włożonej w niego pracy - to także poruszająca historia opowiedziana słowem i obrazem.

Nie spełnia swojej roli ani jako dramat, ani science fiction, ani jako komedia. Problemem jest tutaj scenariusz, który niewystarczająco rozbudowuje postacie, a fabularnie jest boleśnie przewidywalny, a w swoich wnioskach dość wtórny.