5.8
Negatywnie oceniony przez krytyków
- 56% pozytywnych
- 28 krytyków
4.6
Negatywnie oceniony przez użytkowników
- 36% pozytywnych
- 22 użytkowników
Troje celebrytów bierze udział w kontrowersyjnym show telewizyjnym "Konfesjonał Gwiazd". Osobistości wierzą, że zwycięstwo przyniesie im wielkie pieniądze i pomoże zrealizować marzenia.
- Obsada: Agata Buzek, Maja Ostaszewska, Rafał Maćkowiak, Paulina Walendziak, Joanna Kulig
- Reżyser: Paweł Borowski
- Scenariusz: Paweł Borowski
- Ostatnia aktywność krytyków: 25 lipca 2019 (2 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 12 października 2019 (4 dni temu)
- Premiera kinowa: 28 czerwca 2019 (3 mies. temu)
- Premiera światowa: 31 maja 2019 (4 mies. temu)
5.8
10.0
0.0
28
Negatywnie oceniony przez krytyków
-
56%pozytywnych
-
28recenzji
-
18ocen
-
10pozytywnych
-
8negatywnych
-
8
Najbardziej stylowy polski film ostatnich lat. Jakkolwiek to zabrzmi, mamy do czynienia z perfidnym kinem o byciu perfidnym, zidioceniu oraz społecznym ogłupieniu. Przemyślane, precyzyjne i dopracowane. -
7
Zabrakło materiału. Cała para poszła w wygląd, zamiast bardziej rozdmuchać treść. -
7
Wciągnięty w sam środek tego zaowalowanego, niejednolitego obrazu, człowiek wręcz zaczyna się gubić, ale to właśnie w wielości zjawisk kultury medialnej i skomplikowanych mechanizmach narracyjnych tkwi siła filmu Borowskiego. -
6.5
Stanowi pozycję nietuzinkową, na którą warto zwrócić uwagę, a niejednoznaczność zakończenia sprawia, że projekcja zapada w pamięć. -
6
Twórcom nie udało się utrzymać mojego zainteresowania podczas seansu, nie udało im się porwać mnie tą historią, a nawet zaciekawić na jakimś sensownym poziomie. -
6
Żaden z wymienionych filmów nie może jednak pochwalić się równie oryginalną i przemyślaną w każdym detalu warstwą wizualną jak "Ja teraz kłamię". Reżyser spędził blisko trzy lata, dopracowując w postprodukcji wizję świata, w którym pod rękę kroczą ze sobą futuryzm i retro, a David Lynch spotyka się z Piotrem Szulkinem i "Krainą grzybów". W polskim kinie, które tak bardzo ukochało sobie mały realizm, efektowna fantasmagoria autora "Kocham cię" zasługuje na tym większe wyróżnienie. -
6
Choć scenariusz jest schorowany, a fabuła rozlazła, mam ochotę pójść na Ja teraz kłamię jeszcze raz. Ten masochizm można wytłumaczyć ekspresowo - to jednak dobre polskie kino. -
6
Wizualna perełka. Tym bardziej szkoda, że scenariuszowo nie jest tak dobrze. -
6
Wszystko to przypomina fantazje, jakie widać czasem na scenach nowych teatrów, stawiających na mocno modernistyczny i niejednorodny przekaz. I dlatego też "Ja teraz kłamię" nie jest prostą receptą na niezłą rozrywkę w trakcie wieczornego seansu w kinie, ale warto dać szansę dziełu Borowskiego i poświęcić te półtorej godziny na wyprawę w nieznane. -
6
Borowski intryguje i wciąga do swojego wykrzywionego świata. I choć momentami popada w banalne dłużyzny i wtórność powtarzanych sekwencji, trzeba przyznać, że ten film ma w sobie coś hipnotyzującego. -
5.5
Wysublimowana stylistycznie przypowieść o masowym ogłupieniu, gombrowiczowskich gębach i emocjonalnym nihilizmie powinna stawiać jednak wymagania nie tylko widowni, ale też jej twórcom. Tak banalny scenariusz tych wymagań po prostu nie spełnia, choć na pewno mamy do czynienia z jednym z najbardziej oryginalnych polskich filmów ostatnich miesięcy, a może i lat. -
5.5
Zadowoli w kinie na pewno patrzących na kadry stylistów, jak i fanatyków wyrażania się obrazem. Ta forma sztuki filmowej pozostanie zawsze będzie stać wysoko, szczególnie dla twórców pokroju Pawła Borowskiego, wykształconych w takim kierunku, w jakim jest on. Pozostali jednak mogą potrzebować trochę więcej fabularnego magnesu, który zbliży ich do tego filmu. A pod tym względem, trzeba już szukać nieco innego adresu. -
5.5
Przekombinowany finał utopiony został w grotesce i dziurach narracyjnych, które sprawiają, że poniekąd sensowna, jak dotąd, historia staje się nielogiczna. -
5
W filmie zdarzają się i inteligentne, dowcipne pomysły, i artystyczne katastrofy. -
5
Piękne to i puste, ale szkoda, że na wielkim kinowym ekranie podglądanie jest jeszcze nudniejsze niż to znane z Pudelka. -
5
Wystarczyło tylko wzorem Tarantino czy Soderbergha użyć kilku zabiegów fabularnych, by uniknąć licznych powtórzeń, a i tak przekazać zamierzoną myśl. Jedyne co z widzem zostanie na dłużej, to kilka świetnych wizualnie kadrów, dla których warto wybrać się na ten film do kina. -
5
To prawda, film kłamie, ale nie w takim sensie jakim planował. Kłamie, że nas okłamie i zabierze ten bezpieczny grunt pod nogami. Próbuje nas nabrać na rozgrywkę intelektualną i żonglowanie naszymi zwojami. -
?
Ma w sobie coś z łamigłówki już choćby w tym, jak reżyser przechodzi od sceny do sceny, grając z przestrzenią w kadrze, perspektywą oraz odbiorczymi przyzwyczajeniami. Dół nagle okazuje się górą, podłoga sufitem i tak dalej. -
?
Narracja w założeniu twórców miała być najmocniejszą stroną "Ja teraz kłamię" - nieustanne zmiany perspektywy, przeinaczenia, kłamstwa i półprawdy miały inspirować do wytężonej pracy nad rekonstrukcją zdarzeń. Jak pisałem, nic takiego jednak nie następuje. Gra bowiem okazuje się mieć sumę zerową - tu zwyczajnie nie ma żadnej stawki, jest tylko pustka wymyślnej scenografii. -
?
Warto się wybrać na "Ja teraz kłamię", by samemu się wystawić na próbę zwodniczych chwytów zastosowanych przez reżysera. Bez wątpienia to film o dużych ambicjach, jakiego jeszcze w polskim kinie nie było. -
?
Kolorowy bączek - rozkręca się, wiruje, a potem przewraca na bok, gaśnie. W polskim kinie prawie nigdy tego typu wynalazków się nie produkuje, więc przynajmniej dlatego warto się nim choć przez chwilę nacieszyć. -
?
Reżyser Paweł Borowski ożywia retrofantazję na temat przyszłości, kreuje intrygujący świat, nie brak mu poczucia humoru. Celowo umieścił fabularną łamigłówkę w stylowej, odrealnionej przestrzeni zbudowanej poprzez pomysłowe ogranie architektury. Nie ogranicza bowiem gry z widzem do narracji, tworzy iluzję także w warstwie plastycznej. -
?
Borowski nie daje się ponieść emocjom, cały czas kontroluje swą opowieść, to wciąga widza, to znów zamyka przed nim drzwi. Widać, że hołduje regule przejętej od Davida Lyncha: im lepiej opowiedziana historia, tym szybciej zauroczony nią widz odnajdzie w niej własne sensy i znaczenia. -
?
Film jest bardzo dokładnie przemyślany, po wyjściu z kina nadal chcemy go analizować i starać się rozgryźć, co właśnie zobaczyliśmy. Dzięki takim produkcjom, można zaryzykować stwierdzenie, że wraca wiara w polską kinomatografię na najwyższym poziomie. -
?
Jest filmem w wypadku którego doznania plastyczne są tożsame z intelektualnymi. Ten film ogląda się kolorami, fakturą mebli, krojem kostiumów i fryzur. Zmysły kina - cała paleta.
