Ja teraz kłamię

Przekombinowany finał utopiony został w grotesce i dziurach narracyjnych, które sprawiają, że poniekąd sensowna, jak dotąd, historia staje się nielogiczna.

Film jest bardzo dokładnie przemyślany, po wyjściu z kina nadal chcemy go analizować i starać się rozgryźć, co właśnie zobaczyliśmy. Dzięki takim produkcjom, można zaryzykować stwierdzenie, że wraca wiara w polską kinomatografię na najwyższym poziomie.

Warto się wybrać na "Ja teraz kłamię", by samemu się wystawić na próbę zwodniczych chwytów zastosowanych przez reżysera. Bez wątpienia to film o dużych ambicjach, jakiego jeszcze w polskim kinie nie było.

Choć scenariusz jest schorowany, a fabuła rozlazła, mam ochotę pójść na Ja teraz kłamię jeszcze raz. Ten masochizm można wytłumaczyć ekspresowo - to jednak dobre polskie kino.

Wszystko to przypomina fantazje, jakie widać czasem na scenach nowych teatrów, stawiających na mocno modernistyczny i niejednorodny przekaz. I dlatego też "Ja teraz kłamię" nie jest prostą receptą na niezłą rozrywkę w trakcie wieczornego seansu w kinie, ale warto dać szansę dziełu Borowskiego i poświęcić te półtorej godziny na wyprawę w nieznane.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić ten film. Z jednej strony jest oszałamiający wizualnie oraz ma świetną stylizację na retro-futuryzm, ale z drugiej wydaje się troszkę wydmuszką i niewykorzystującym potencjał całej obsady. Nie mniej jest to jeden z bardziej intrygujących polskich filmów SF.

Borowski nie daje się ponieść emocjom, cały czas kontroluje swą opowieść, to wciąga widza, to znów zamyka przed nim drzwi. Widać, że hołduje regule przejętej od Davida Lyncha: im lepiej opowiedziana historia, tym szybciej zauroczony nią widz odnajdzie w niej własne sensy i znaczenia.

W filmie zdarzają się i inteligentne, dowcipne pomysły, i artystyczne katastrofy.

Kolorowy bączek - rozkręca się, wiruje, a potem przewraca na bok, gaśnie. W polskim kinie prawie nigdy tego typu wynalazków się nie produkuje, więc przynajmniej dlatego warto się nim choć przez chwilę nacieszyć.

Twórcom nie udało się utrzymać mojego zainteresowania podczas seansu, nie udało im się porwać mnie tą historią, a nawet zaciekawić na jakimś sensownym poziomie.

Zabrakło materiału. Cała para poszła w wygląd, zamiast bardziej rozdmuchać treść.

Stanowi pozycję nietuzinkową, na którą warto zwrócić uwagę, a niejednoznaczność zakończenia sprawia, że projekcja zapada w pamięć.

Borowski intryguje i wciąga do swojego wykrzywionego świata. I choć momentami popada w banalne dłużyzny i wtórność powtarzanych sekwencji, trzeba przyznać, że ten film ma w sobie coś hipnotyzującego.

Zadowoli w kinie na pewno patrzących na kadry stylistów, jak i fanatyków wyrażania się obrazem. Ta forma sztuki filmowej pozostanie zawsze będzie stać wysoko, szczególnie dla twórców pokroju Pawła Borowskiego, wykształconych w takim kierunku, w jakim jest on. Pozostali jednak mogą potrzebować trochę więcej fabularnego magnesu, który zbliży ich do tego filmu. A pod tym względem, trzeba już szukać nieco innego adresu.

Wciągnięty w sam środek tego zaowalowanego, niejednolitego obrazu, człowiek wręcz zaczyna się gubić, ale to właśnie w wielości zjawisk kultury medialnej i skomplikowanych mechanizmach narracyjnych tkwi siła filmu Borowskiego.

Wizualnie jest to dzieło, jakiego polskie kino nie widziało od dawna. Choć groziło katastrofą, broni się pod tym względem. Fabularnie jednak usypia po pół godzinie i nie zamierza podawać respiratora.

Jest filmem w wypadku którego doznania plastyczne są tożsame z intelektualnymi. Ten film ogląda się kolorami, fakturą mebli, krojem kostiumów i fryzur. Zmysły kina - cała paleta.

Wizualna perełka. Tym bardziej szkoda, że scenariuszowo nie jest tak dobrze.

Wysublimowana stylistycznie przypowieść o masowym ogłupieniu, gombrowiczowskich gębach i emocjonalnym nihilizmie powinna stawiać jednak wymagania nie tylko widowni, ale też jej twórcom. Tak banalny scenariusz tych wymagań po prostu nie spełnia, choć na pewno mamy do czynienia z jednym z najbardziej oryginalnych polskich filmów ostatnich miesięcy, a może i lat.

Żaden z wymienionych filmów nie może jednak pochwalić się równie oryginalną i przemyślaną w każdym detalu warstwą wizualną jak "Ja teraz kłamię". Reżyser spędził blisko trzy lata, dopracowując w postprodukcji wizję świata, w którym pod rękę kroczą ze sobą futuryzm i retro, a David Lynch spotyka się z Piotrem Szulkinem i "Krainą grzybów". W polskim kinie, które tak bardzo ukochało sobie mały realizm, efektowna fantasmagoria autora "Kocham cię" zasługuje na tym większe wyróżnienie.

Piękne to i puste, ale szkoda, że na wielkim kinowym ekranie podglądanie jest jeszcze nudniejsze niż to znane z Pudelka.

To prawda, film kłamie, ale nie w takim sensie jakim planował. Kłamie, że nas okłamie i zabierze ten bezpieczny grunt pod nogami. Próbuje nas nabrać na rozgrywkę intelektualną i żonglowanie naszymi zwojami.

Narracja w założeniu twórców miała być najmocniejszą stroną "Ja teraz kłamię" - nieustanne zmiany perspektywy, przeinaczenia, kłamstwa i półprawdy miały inspirować do wytężonej pracy nad rekonstrukcją zdarzeń. Jak pisałem, nic takiego jednak nie następuje. Gra bowiem okazuje się mieć sumę zerową - tu zwyczajnie nie ma żadnej stawki, jest tylko pustka wymyślnej scenografii.

Reżyser Paweł Borowski ożywia retrofantazję na temat przyszłości, kreuje intrygujący świat, nie brak mu poczucia humoru. Celowo umieścił fabularną łamigłówkę w stylowej, odrealnionej przestrzeni zbudowanej poprzez pomysłowe ogranie architektury. Nie ogranicza bowiem gry z widzem do narracji, tworzy iluzję także w warstwie plastycznej.

Najbardziej stylowy polski film ostatnich lat. Jakkolwiek to zabrzmi, mamy do czynienia z perfidnym kinem o byciu perfidnym, zidioceniu oraz społecznym ogłupieniu. Przemyślane, precyzyjne i dopracowane.

Wystarczyło tylko wzorem Tarantino czy Soderbergha użyć kilku zabiegów fabularnych, by uniknąć licznych powtórzeń, a i tak przekazać zamierzoną myśl. Jedyne co z widzem zostanie na dłużej, to kilka świetnych wizualnie kadrów, dla których warto wybrać się na ten film do kina.

Ma w sobie coś z łamigłówki już choćby w tym, jak reżyser przechodzi od sceny do sceny, grając z przestrzenią w kadrze, perspektywą oraz odbiorczymi przyzwyczajeniami. Dół nagle okazuje się górą, podłoga sufitem i tak dalej.