Małe kobietki

Od ostatniej adaptacji z 1994 r. zdążyło już dojrzeć całe pokolenie, nic więc dziwnego, iż Gerwig postanowiła wyjść mu naprzeciw, dokonując rewizji treści. Uwspółcześnia ją, nie rezygnując przy tym z XIX-wiecznego sztafażu.

Ta adaptacja jest zupełnie taka jak jej książkowy oryginał - pełna ciepła, humoru i wciągająca od początku do końca.

To niezmiennie opowieść o dojrzewaniu, niezależności i niezniszczalnej sile rodzinnej miłości, z wyraźnym autorskim podpisem Grety Gerwig i jej wspaniałej obsady.

Szkoda, że Gerwig poszła po najmniejszej linii oporu, bo to właśnie brak zachowania pozorów historycznych i finezji staje się największą wadą filmu. Na ekranie pada wiele mocnych, ale anachronicznych słów jak na tamte czasy.

Małe kobietki są jednym z najsłabszych filmów z tegorocznej stawki oscarowej, co świadczy wyłącznie o tym, jak dobry mieliśmy rok. Greta Gerwig opowiedziała znaną historię w taki sposób, że chcielibyśmy zostać z tymi bohaterkami na dłużej. Uchwyciła esencję młodości oraz dorastania kończącego się zderzeniem z dorosłością.

Gerwig opowiedziała historię panien March w sposób, w którym odnajdą się nie tylko nieświadomie szukające swojej drogi dzieciaki, ale i równie zagubione dwudziestojednoletnie dziewczyny, dla których Jo, obok Elizabeth Bennett, już dawno stała się wyznacznikiem tego, że życie wedle oczekiwań społeczeństwa i wbrew własnym ideałom nie jest ani łatwe, ani słuszne, a już na pewno nikogo nie doprowadziło do dokonania rzeczy wielkich.

Jednak Gerwig w przeciwieństwie do niektórych wcześniejszych twórców i twórczyń filmowych "Kobietek" miała na tę lekko już zwietrzałą prozę jakiś pomysł: wzięła historię w nawias.

Historia sióstr March wybrzmiewa zatem współczesnymi nutami, mimo że bohaterki nie zostały "unowocześnione", można się w nich rozpoznać. Dziś książka "Małe kobietki" uchodzi już za ramotkę, natomiast Gerwig nadała jej atrakcyjność, reinterpretując pewne wydarzenia lub przesuwając środek ciężkości.

Greta Gerwig bowiem, moim zdaniem, niezwykle sprawnie podjęła kino kostiumowe.

Życie to częste kompromisy, ale nie należy się poddawać. Greta Gerwig zdaje się to świetnie rozumieć i przedstawiać w swoim filmie. Jej adaptacja prozy Alcott to nie sztuka dla sztuki, a pokazanie, że jako młoda reżyserka Gerwig także ma coś do powiedzenia.

Małe kobietki są praktycznie bezdyskusyjnym triumfem opowiadania historii.

Greta Gerwig prezentuje w ekranizacji XIX-wiecznej powieści Louisy May Alcott Małe kobietki przywiązanie do literackiego oryginału. Ale nie niewolnicze. Zaburza chronologię zdarzeń, wlewa w oryginał wiele elementów typowych dla dzisiejszego odczuwania świata.

Niewielu rzeczy jestem bardziej pewna jak tego, że swoją brawurową, cudownie zrealizowaną adaptacją XIX wiecznej klasyki literatury dla dziewcząt: Małe kobietki - jej reżyserka i scenarzystka w jednym: Greta Gerwig - przejdzie do klasyki kina!

Czuć w nim miłość Gerwig do oryginału, ale i pasję aktorek wypowiadających kwestie tak, jakby rzeczywiście w nie wierzyły. Bo wierzą.

Jeśli chcecie obejrzeć przyjemny film, po którym dobry nastrój i niepohamowana wiara we własne marzenia nie opuszczą was na długo, "Małe kobietki" to seans dla was.

Bardzo udana adaptacja prozy Louisy May Alcott, która powinna spodobać się wielu miłośnikom książki, ale także tym dopiero chcącym poznać zwykłą-niezwykłą historię sióstr March.

Ciekawy i bardzo ładny. Dużą przyjemność z jego oglądania będą mieć widzowie, którzy zachwycają się rekwizytami, kostiumami oraz widokami. Także pod tym względem został on dopracowany do perfekcji.

To jeden z tych filmów, który świetnie sprawdzi się oglądany pod kocem z kubkiem gorącego kakao. Poczujecie wszystko, co może wam poprawić wieczór. Rozbawienie, zrozumienie, a nawet kapkę nieszkodliwego znudzenia i wzruszenia.

Można odnieść wrażenie, że amerykańska artystka wykonała pracę, której często brakowało w kinie zza oceanu. Nie portretuje, lecz rozwija. Nie uprawia hołdownictwa w stronę feminizmu drugiej fali, lecz przygląda się jego dziedzictwu i zastanawia się nad przebłyskami i pracą swoich przodkiń.

Nośnik wartościowego doświadczenia dla wszystkich, u których nostalgia za dzieciństwem unosi kąciki ust.

Sam w sobie jest uroczy, wzruszający i ciepły. Idealny na zimowe, szare wieczory i wbrew pozorom przeznaczony nie tylko dla damskiej części widowni.

Pomimo ogromnego rozczarowania jakim okazał się brak nominacji dla kobiety w kategorii Najlepsza reżyseria - jest to wyjątkowo ironiczne w przypadku Małych kobietek - to należy jednak przypomnieć, że to właśnie Greta Gerwig została w 2017 roku piątą kobietą w historii Oscarów nominowaną za najlepszą reżyserię filmu Lady Bird. Miejmy nadzieję, że Akademia doceni niezwykłą świeżość i wrażliwość reżyserki, która jest jedną z najciekawszych postaci młodego pokolenia filmowców.

Na najnowszą ekranizację "Małych kobietek" wybrałam się ze zwykłej ciekawości. Chciałam zobaczyć, jak tym razem reżyserka Greta Gerwig poradziła sobie z powracającym co jakiś czas na duży ekran materiałem powieściowym. A poradziła sobie całkiem dobrze oddając widzom realizację w każdym punkcie przemyślaną, z doborową obsadą aktorską, przyciągającymi uwagę pięknymi kostiumami i przekazem na miarę współczesności.

Dzieło emanuje lekkością, ale stanowczo przekazuje wartości płynące z historii sióstr March. Dla mnie siła interpretacji Grety Gerwig opiera się przede wszystkim na niesamowicie przyciągającej subtelności, delikatności oraz sposobie ukazania ogromnej mocy feminizmu. Dawno nie byłam tak oczarowana żadnym filmem.

Jak głębokie było to doświadczenie.

Ekran tętni życiem, ujmuje plątaniną radości, smutku i wszystkiego pomiędzy. Oglądając, poczujecie zimne ukłucie prawdy, ale i wtulicie się w ciepły kocyk marzeń. Pełna skala doznań. Co tu dużo mówić: kobietki może małe, ale reżyserka i scenarzystka zdecydowanie duża.

"Małe kobietki" są jak koc w długi, zimowy wieczór. Dają przez chwilę poczucie bezpieczeństwa i miłe, przyjemne ciepło.

Nie tylko gra aktorska urzeka w tym filmie. Na uwagę zasługują kostiumy, muzyka i praca kamery. Wszystko dopięte na ostatni guzik.

Zapis urokliwej codzienności.

Wydaje mi się, że większość krytyków uczepiło się chaotycznego stylu narracyjnego, bo ciężko tak naprawdę znaleźć, coś więcej co może uwierać w Małych kobietkach. To przecież film doskonale zagrany, napisany, który płonie żywym ogniem, ma wspaniałe uśmiechy, prawdziwe łzy, słońce, ciepłe kolory, gdy widz jest zaproszony, by na chwilę poczuć wiek niewinności, a za chwilę tonie w niebieskich zimnych barwach, gdy Gerwig opowiada o czasie późniejszym, gdy już dziewczyny dorastają.

Jest wspaniale sfilmowany i zagrany. I bez względu na to, czy widz skupi się na jego wydźwięku feministycznym, czy potraktuje go po prostu jako kolejną ekranizację znanej książki, powinien wyjść z kina zadowolony.

Najważniejsze, żebyście przy okazji premiery poszli na "Małe kobietki" do kina: dla serca i dla rozumu.

O ile Gerwig znakomicie oddaje bliskość siostrzanych relacji, tak można odnieść wrażenie, że emancypacyjny potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Mimo podejmowania poważnych tematów film ma w sobie lekkość, świeżość i dużo wiary w to, że miłość i kariera wcale nie muszą się wykluczać. Zasługa w tym i samej Gerwig, która podeszła do materiału źródłowego z czułością, jak i aktorek i aktorów.

Widać po prostu, że w filmie brak jest fałszywych nut, a Greta Gerwing wykreowała świat ",Małych kobietek" w taki sposób, że kupujemy go w całości. Dzięki zaś relacjom między głównymi bohaterkami najnowsze dzieło Gerwing to kino niezwykle ciepłe, takie, które bawi i wzrusza, ale też przynosi refleksję.

Nie miały mnie zachwycić - a przynajmniej zachwytu nie oczekiwałem. Tymczasem całkowicie wsiąkłem w rozrysowany przez Gretę Gerwig świat, niemal czując się członkiem zwariowanego klanu Marchów.

Pokaźnych rozmiarów kino kostiumowe idealnie skrojone pod gusta miłośników akurat tego filmowego gatunku. Literacki oryginał nie zestarzał się, a Greta Gerwig oprawiła go nie tylko w nową, lśniącą okładkę, lecz dopisała na marginesie kilka autorskich uwag.

Ciepło - to jedno z określeń, które dobrze oddaje nastrój dziewiętnastowiecznej powieści Louisy May Alcott o siostrach March. Tego ciepła nie brakuje również w filmowej adaptacji Grety Gerwig, a przy tym to wizja autorska - bardziej dynamiczna w narracji i aktualna w poruszanej problematyce.

Greta Gerwig gra swoją filmową muzykę jak z nut i tylko momentami trafią się fałszywe nuty. Na szczęście jest ich na tyle mało, że szybko ulatują z pamięci. Drugi obraz amerykańskiej reżyserki pokazuje, że ma ogromne wyczucie i ambicje.