Vox Lux

Rewelacyjny operatorsko i muzycznie. Świetna Natalie Portman. Pytanie tylko jakie miało być przesłanie. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/04/29/Vox-Lux-–-Natalie-Portman-tylko-po-co-ocena-610

Niby się przyjemnie całość oglądało, a Natalie Portman wypada bardzo dobrze w swojej roli, ale film nie radzi sobie pod względem scenariusza. Jest co prawda sporo udanych scen (przyzwoita pierwsza połowa czy parę scen w drugiej), ale pojawia się tutaj sporo niedomówień oraz wspomina się o wielu rzeczach, które zostają chwilę później zapomniane. Nie mniej jednak całość ma coś ciekawego do powiedzenia i jest przynajmniej warta sprawdzenia.

Film ten to z pewnością niełatwy obraz,podzielony na 3 akta-niby stanowiące całość,a jakby każdy z Nich to odrębna historia z zupełnie innym nacechowaniem.Gdzieś widz może czuć dezorientację-reżyser kreuje swoje dzieło na miano poważnego,i takowe też jest,jednakże można wyczuć pewien rodzaj nonszalancji i ironii w tym całym zabiegu.Scenariusz momentami kuleje,niektóre aspekty są mocno porwane,a może to tak naprawdę o to chodzi?O trudność w komunikacji w dzisiejszych czasach?Portman w formie.

Film, którego przerosły nieco jego ambicje. Jasne, ogląda się go dość przyjemnie, bo w ogóle nie nuży pomimo prawie 2 godzin czasu trwania, ale problem jest nieco w scenariuszu. Było dla mnie momentami nieco za dużo niedomówień, a kiedy indziej przybliżano się kwestiom, które były porzucane po chwili. Ale nie powiem, ma on coś ciekawego do powiedzenia i zdecydowanie warto wyrobić sobie samemu opinię o nim.

Nie bawi się w lukrowanie, a zakończenie to bardziej "happy break", aniżeli "happy end". Z postacią Celeste możemy się utożsamiać, a świat, w którym się obraca, mniej lub bardziej odpowiada rzeczywistości. Czy film Corbeta możemy jednak nazwać portretem? Jeśli bowiem portret musi zamykać się w jakichś ramach, to Vox Lux nas w nich bezlitośnie więzi.

Film ten to z pewnością niełatwy obraz,podzielony na 3 akta-niby stanowiące całość,a jakby każdy z Nich to odrębna historia z zupełnie innym nacechowaniem.Gdzieś widz może czuć dezorientację-reżyser kreuje swoje dzieło na miano poważnego,i takowe też jest,jednakże można wyczuć pewien rodzaj nonszalancji i ironii w tym całym zabiegu.Scenariusz momentami kuleje,niektóre aspekty są mocno porwane,a może to tak naprawdę o to chodzi?O trudność w komunikacji w dzisiejszych czasach?Portman w formie.

Nie bawi się w lukrowanie, a zakończenie to bardziej "happy break", aniżeli "happy end". Z postacią Celeste możemy się utożsamiać, a świat, w którym się obraca, mniej lub bardziej odpowiada rzeczywistości. Czy film Corbeta możemy jednak nazwać portretem? Jeśli bowiem portret musi zamykać się w jakichś ramach, to Vox Lux nas w nich bezlitośnie więzi.

Film, którego przerosły nieco jego ambicje. Jasne, ogląda się go dość przyjemnie, bo w ogóle nie nuży pomimo prawie 2 godzin czasu trwania, ale problem jest nieco w scenariuszu. Było dla mnie momentami nieco za dużo niedomówień, a kiedy indziej przybliżano się kwestiom, które były porzucane po chwili. Ale nie powiem, ma on coś ciekawego do powiedzenia i zdecydowanie warto wyrobić sobie samemu opinię o nim.

Niby się przyjemnie całość oglądało, a Natalie Portman wypada bardzo dobrze w swojej roli, ale film nie radzi sobie pod względem scenariusza. Jest co prawda sporo udanych scen (przyzwoita pierwsza połowa czy parę scen w drugiej), ale pojawia się tutaj sporo niedomówień oraz wspomina się o wielu rzeczach, które zostają chwilę później zapomniane. Nie mniej jednak całość ma coś ciekawego do powiedzenia i jest przynajmniej warta sprawdzenia.

Z uporem słusznej sprawy punktuje aberracje i wynaturzenia show-biznesu. W grze z pustymi znaczeniami szybko traci impet.

Odważny i prowokujący obraz o wspólczesnej twórczości kultury popularnej. Pełen dosłowności i metaforyczny zarazem. Corbet tworzy kino, które albo zaintryguje i wciągnie albo odwrotnie. Znakomita Natalie, która po raz kolejny tworzy swoją życiową kreacje oraz świetnie partnerujaca jej Raffey Cassidy, będąca odkryciem sezonu!

Film ten to z pewnością niełatwy obraz,podzielony na 3 akta-niby stanowiące całość,a jakby każdy z Nich to odrębna historia z zupełnie innym nacechowaniem.Gdzieś widz może czuć dezorientację-reżyser kreuje swoje dzieło na miano poważnego,i takowe też jest,jednakże można wyczuć pewien rodzaj nonszalancji i ironii w tym całym zabiegu.Scenariusz momentami kuleje,niektóre aspekty są mocno porwane,a może to tak naprawdę o to chodzi?O trudność w komunikacji w dzisiejszych czasach?Portman w formie.

Wspaniały zaskakujący początek filmu, później niestety film już nie trzyma takiego poziomu.

Przemoc i show biznes religią XXI w. Pierwsza połowa mało charyzmatyczna, jednak w Regenesis Portman daje popis.

Pierwsza połowa filmu o wiele ciekawsza.