6.3
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 63% pozytywnych
- 21 krytyków
6.3
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 75% pozytywnych
- 4 użytkowników
Nick i Anna nie radzą sobie z kłopotami w małżeństwie, a remedium na ich problemy ma być półroczny wyjazd do Szwajcarii. Ona ma poszukać spokoju do pisania książki, on ma odnaleźć nowe inspiracje dla prowadzonej przez siebie restauracji. Przy dźwiękach sympatycznej muzyki dochodzącej z kabrioletu uśmiechnięci i zadowoleni wjeżdżają wprost do tunelu szaleństwa. Katalizatorem wydarzeń jest wypadek - potrącenie owcy - rozpoczynający spiralę achronologii i niedorzeczności.
- Obsada: Birgit Minichmayr, Philipp Hochmair, Mona Petri, Mehdi Nebbou, Michael Ostrowski
- Reżyser: Grzegorz Zgliński
- Scenariusz: Grzegorz Zgliński, Jörg Kalt
- Ostatnia aktywność krytyków: 19 grudnia 2018 (11 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 16 kwietnia 2019 (7 mies. temu)
- Premiera kinowa: 14 grudnia 2018 (12 mies. temu)
- Premiera światowa: 13 lutego 2017 (2 lata temu)
6.3
10.0
0.0
21
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
63%pozytywnych
-
21recenzji
-
16ocen
-
10pozytywnych
-
6negatywnych
-
9
Osobliwa, ale fascynująca zagadka, która nie ma jednego rozwiązania. Pozostawia widza z wieloma pytaniami, ale też z satysfakcjonującym poczuciem poznania jednej z tajemnic rzeczywistości. -
8
Miłośnicy filmów igrających z widzem będą się świetnie bawić. -
8
Jakkolwiek by nie interpretować filmu Zglinskiego, trzeba zgodzić się z jednym - jest to jeden z najbardziej intrygujących i najlepiej zrealizowanych filmów, jakie ostatnio widzieliśmy. Dotyczy to nie tylko konstrukcji fabuły, ale i gry aktorskiej, montażu, zdjęć i muzyki. -
7.5
Jak to określił sam reżyser, jego dzieło od Mulholland Drive odróżnia głównie fakt, iż, nie da się go logicznie poukładać. Na jego nieszczęście, oddziela je też poziom artystyczny - produkcja Lyncha jest po prostu lepiej zrobiona, choć należy docenić dobrą próbę Zglińskiego oraz życzyć mu powodzenia w przyszłych podejściach do "puzzle movies". -
7
Niemożliwe wydaje się całkowite odczytanie "Zwierząt" Grega Zglińskiego. Przez pewien czas ni w ząb nie rozumiemy, o co chodzi i co właściwie oglądamy. Dlatego nie mogłem odkleić się od ekranu. -
7
Nihil novi, ale z jaką pasją opowiedziane! W końcu kino zupełnie niepotrzebne po wielokroć bywało tym najbardziej wytęsknionym, odsłaniającym tajniki warsztatu filmowego i jego wielką tajemnicę - wiele, oj wiele zależy od formy. Nawet jeśli czasami trzeba po nią pojechać aż do samiuśkiej CK Monarchii. -
7
Boleśnie prawdziwy raport na temat stanu ludzi zakleszczonych w matni oszustw, wprzęgniętych w wieczne koło zdrad i uników, pokładających nadzieje w leczniczą moc upływającego czasu, gdy tymczasem tykające sekundy nie są lekarstwem, lecz słodką, mamiącą zmysły trucizną. -
7
Po nitce do kłębka - tak prezentuje się najłatwiejsza kulturowa rada, pozwalająca wydostać się z labiryntu, z której skorzystał już mitologiczny Tezeusz. Nić rzucona przez Zglińskiego łuszczy się i rozwarstwia - niczym korzeń, wtapia się w luźną oś narracji, rozbijając klasyczną fabułę filmową. -
6.5
Zgodzę się z Łukaszem Maciejewskim, że Zgliński proponuje nam zupełnie inne kino, jakie przed laty dostaliśmy w Wymyku. Moim zdaniem Zwierzęta są znacznie ciekawsze ze względu na swój postmodernistyczny charakter przejawiający się w rozmywaniu się granic umysłowych i czasoprzestrzennych. -
6
Potrafi zachwycić przede wszystkim wyobraźnią i pomysłowością - głównie narracyjną, ale również tą w zakresie pisania dialogów czy konstrukcji bohaterów. Niemniej, za mało w tym czystego szaleństwa - za wiele natomiast wykalkulowania i jasno podsuwanych interpretacyjnych tropów, które zabijają przyjemność wychodzenia z własną inicjatywą podczas czytania ekscentrycznych wydarzeń z życia kilku osób, których łączy zbyt wiele, by mogło to być przypadkiem. -
5
Stale testuje cierpliwość widza, ale całe doświadczenie okazuje się frustrujące. Dzieje się tak głównie za sprawą fabularnej stagnacji. -
5
Dla mnie to mnożenie zagadek w pewnym momencie zrobiło się nużące, także niektóre pomysły reżysera, jak kot, który mówi, wydawały się przekraczać nawet bardzo tu umowną granicę między subiektywnym a obiektywnym. Ale film ma nastrój, są tu momenty zdrowego surrealistycznego humoru, a kto lubi takie ekranowe puzzle a la David Lynch, powinien czuć się mrocznym dziełem Zglinskiego usatysfakcjonowany. -
5
Niby wszystko to jest sprawnie nakręcone i powinno zachęcać do dekodowania wizji reżysera, ale jakoś nie zachęca - może dlatego, że film wydaje się dość wtórny, może dlatego, że bohaterowie nie są angażujący, a może dlatego, że zagadka wcale nie wygląda na jakoś specjalnie interesującą. -
5
Reżyser wciąga widza w swoją układankę, daje do dyspozycji wszystkie puzzle i w pewien sposób od nas zależy, w jakim sposób je ułożymy. Nikt nie powiedział, że musi być łatwo. -
4.5
W Zwierzętach zabawa formą nie wychodzi i nie daje satysfakcji, bo nic z niej nie wynika.
-
3
Szkoda, że na ciekawym koncepcie wyjściowym Zglińskie Zwierzęta właściwie z miejsca zdychają potrącone bezideową formalną zabawą. Ludzkie dylematy giną gdzieś w tle, niejasności migają ku naprzemiennej uciesze i konsternacji tłumu, a filmowy potencjał dogorywa z każdą kolejną sekundą bolesnego nieuzasadnienia i zmordowania. Na takie przygody dla samych przygód aż szkoda benzyny. -
?
Greg Zgliński poprzednimi filmami udowodnił, że czuje konwencję subtelnego dramatu psychologicznego, a teraz pokazuje, że potrafi się poruszać także w senno-nieświadomej czasoprzestrzeni iluzorycznej. -
?
Dialogi pozbawione sensu, samobójstwo, którego nie było i gadający kot. Tak dziwnego filmu polscy twórcy nie zrobili od dawna. Mało tego, wyszło naprawdę nieźle. -
?
Wszyscy, którzy kojarzą Grega Zglinskiego przede wszystkim z nakręconym w Polsce Wymykiem, mogą być poważnie zaskoczeni najnowszym filmem polsko-szwajcarskiego reżysera. W Zwierzętach realizm psychologiczny i problematykę moralną zastąpił on lynchowską z ducha grą narracyjną, proponując intrygujący seans pełen zaskakujących przewrotek, czarnego humoru i enigmatycznych zdarzeń. -
?
Narracyjne supły a la wczesny Christopher Nolan wysmarowane lepką wyobraźnią Dawida Lyncha są strukturą skomplikowaną na tyle, by widz nie zorientował się, jak niewiele struktura ta kryje.
-
?
Dziwny i intrygujący film, któremu bliżej do "Mulholland Drive" Davida Lyncha niż do poprzednich filmów pełnometrażowych twórcy "Wymyku". Zglinski sprawnie łączy formułę dramatu psychologicznego z elementami horroru i sprytnie igra z przyzwyczajeniami widza.