Smak zemsty. Peppermint

Możliwe, że obraz przypadnie do gustu koneserom gatunku, cała reszta może spokojnie oddać się szukaniu innego filmu w repertuarze rodzimych kin.

Kino zemsty w najgorszym wydaniu. Jennifer Garner w roli głównej nie pomaga.

Omijajcie ten film, bo i tak nic z niego nie zapamiętacie.

Poza świetną Jennifer Garner ten akcyjniak nie ma nic do zaproponowania. Smutne to trochę, że Pierre Morel okazuje się przeciętnym rzemieślnikiem z jednym udanym filmem i kolejną wtopą.

Przykład przyzwoitego kina zemsty, raczej nieszkodliwego, ale też niespecjalnie emocjonującego.

Nijakie kino zemsty ze słabym scenariuszem i akcją, która w dobie Atomic Blonde na nikim nie zrobi wrażenia.

Jako wczesnojesienny "multipleksiarz" wypada strasznie anemicznie - jest do bólu odtwórczy, pełen krzywdzących uprzedzeń, marnie napisany i zagrany. Broni się może kilkoma wciągającymi scenami mordolejestwa, ale to raczej tani kwiatek do kożucha.

Smak zemsty. Peppermint jedzie schematami potraktowanymi stanowczo zbyt serio jak na czasy postmodernistyczne. Tu Meksykanie muszą być źli, a szefowie gangów okazywać się debilami. System prawny wywala się na banałach, co jest bzdurą, a w złej dzielnicy warto zaprowadzić porządek, by zjednać sobie sąsiadów.

W "Smaku zemsty" nie ma miejsca na humor, jest jedynie trwałe dążenie do samodzielnego wymierzenia sprawiedliwości w odczuciu pokrzywdzonej, nie brakuje jednak tzw. one-linerów, czyli celnych ripost cechujących kino akcji lat 80.

Kino nudne, sztampowe, nieumiejące wykorzystać potencjału kobiecej bohaterki, zanurzone w stereotypach.

Lepszej zabawy nie dostaniecie nigdzie.

Typowy średniak. Można popatrzeć na krwawą masakrę i wyjść z kina bez żadnej refleksji. Nie ma w tym nic złego.