Kamienie na szaniec

Interesująca adaptacja znanej powieści, którą można polecić każdemu. Przyzwoite kino, z którym warto spędzić czas.

Nakręcony z myślą o młodych ludziach, a więc efektowny, dynamiczny, pełen zaskakujących kadrów i nowocześnie zaaranżowanej muzyki, niekoniecznie pasującej do epoki.

Ma atrakcyjną konstrukcję, koncentruje się na akcji, wyraziście punktuje najważniejsze momenty historii i umiejętnie balansuje emocjami. Jest też po dzisiejszemu brutalnie dosłowny. Nie da się jednak pozbyć wrażenia, że zakrojone na tak szeroką skalę przemodelowywanie opowiedzianej przez Kamińskiego historii na potrzeby współczesnego widza, wniosło w nią pewien nieznośny fałsz.

Nie jest wierną ekranizacją książki, lecz jej adaptacją. Widać, że jest skierowany przede wszystkim do młodego widza.

Już po dziesięciu minutach projekcji stało się jasne, że o sukcesie nie może być mowy. Potem było coraz bardziej przygnębiająco a we mnie narastało uczucie podobne do tego, które mialem podczas przemówienia Julii Tymoszenko, wygłoszonego na kijowskim Euromajdanie tuż po zwolnieniu jej z więzienia: padają wielkie słowa, drży napięta do ostateczności struna emocji, słowa "śmierć", "walka", "serce", "ojczyzna" powtarzane są na okrągło a po drugiej stronie... cisza.

Trzeba jednak przyznać, że reżyser zrobił, co mógł, aby przybliżyć współczesnym nastolatkom patriotyczną czytankę i pozwolić im utożsamić się z występującymi w niej postaciami.

Glińskiemu przy tak podniosłej tematyce udało się uniknąć patosu. Spogląda na swoich bohaterów z podziwem, ale nie wynosi ich pod niebiosa. Pokazuje bohaterów z krwi i kości zmagających się z trudnymi wyborami, w których nie ma dobrych rozwiązań.

Na razie największe rozczarowanie tego roku. Gliński miał pomysł, ale problem jest jeden i istotny - to wszystko po prostu nie przekonuje. Odbrązowienie to jedno, ale uwiarygodnienie to drugie. To bardzo gorzka lekcja.

Ekranizacja "Kamieni na szaniec" ma szyk i styl, które jednak nie tylko dodają jej walorów, ale też miejscami ciasno uwierają.