Jack Strong

Zamiast nudnego politycznego referatu, otrzymaliśmy gęste kino obyczajowe ze stałymi elementami gry: pościgami, zwrotami akcji, bardzo czarnymi charakterami i suspensem.

Jest produkcją doskonałą, trzymającą w napięciu i pokazującą, że nawet w polskich warunkach stać nas na doskonały film historyczny nie ocierający się o banał czy nudę.

Dla Pasikowskiego sprawa jest jasna. Mimo, że stara próbować zachować dystans, dla niego pułkownik Kukliński był bohaterem.

Pasikowski nadal potrafi opowiadać zajmująco i soczyście.

Na tle wielu innych polskich produkcji Jack Strong wypada znakomicie.

Rozczarowuje. Jest pozbawiony i nerwu, i psychologii. Mam wrażenie, że został przez reżysera przygotowany pośpiesznie, na fali ponownego zainteresowania nim wywołanego "Pokłosiem".

Ogląda się świetnie.

Mimo tych uchybień Jack Strong prezentuje się całkiem interesująco i choć po seansie pozostaje niedosyt, to można go polecić - ciekawa propozycja na piątkowy wieczór.

Władysław Pasikowski potwierdza, że w dyscyplinie polskiego kina gatunkowego nosi wśród filmowców żółtą koszulkę. Chociaż wciąż ma za mało rywali, aby mówić o uczciwej konkurencji.

Historia Kuklińskiego jest znana i jej zakończenie nie jest tajemnicą, to jednak Pasikowskiemu udało się stworzyć trzymający w napięciu thriller szpiegowski.

W kręceniu kameralnych dramatów rodzinnych możemy sobie być mistrzami świata, ale jak tylko trzeba zachwycić widza tempem akcji i zwykłym warsztatem, to wychodzą wszystkie filmowe kompleksy. Tej produkcji na pewno nie trzeba się wstydzić i można ją pokazywać wszędzie.

Pośród zalewu komedii wszelakiego sortu lub produkcji skierowanych do wymagającego widza, Pasikowski przeciera ponownie szlak kina środka. Chciałoby się oglądać więcej takich obrazów.

Dobrze skonstruowany film sensacyjny, który robi wiele, by "uczłowieczyć" postać Kuklińskiego.

Mimo wysiłków, "polskość" Kuklińskiego ciąży jednak nawet nad filmem gatunkowym, jakim jest "Jack Strong".