Jurassic World Dominion

Czasem nostalgia nie wystarczy ani tym bardziej olbrzymi budżet gwarantujący festiwal efektów specjalnych. Jurassic World Dominion to najsłabsze ogniwo nowej trylogii, film pełen wad, który nie dostarcza swoistej magii kina.

Nostalgia to obecnie za mało, a nieumiejętnie wykorzystana może obrócić się przeciwko produkcji. I tak stało się właśnie w tym przypadku. Szkoda, bo dinozaury na dużym ekranie zawsze wzbudzają pewnego rodzaju zachwyt, i ten obraz został zmącony tak bardzo, że nie wiadomo, czy szybko uda się zmazać plamę na wizerunku prehistorycznych gadów.

Tanie zagranie na nostalgii fanów filmu Stevena Spielberga i nic więcej. Do tego wiele scen jest nieudolnymi kopiami tych, które znamy z pierwszego "Parku Jurajskiego". I muszę przyznać, że zamiast miłych wspomnień wywołują one niesmak.

Nawet biorąc pod uwagę moją długoletnią miłość do wskrzeszonych filmowych dinozaurów, która skutecznie znieczula mnie na mankamenty scenariuszowe, nie mogę z czystym sumieniem pochwalić tego filmu. Zabrakło wszystkiego, przede wszystkim historii.

Naczytałem się wielu negatywnych recenzji Jurassic World Dominion i szczerze mówiąc trochę ich nie rozumiem. Dostaliśmy dokładnie to czego oczekiwaliśmy po tej finałowej odsłonie cyklu.

Cóż tu kryć, "Park Jurajski" najzwyczajniej w świecie rozmienił się na drobne - i jeśli ze względu na sentyment nie chcielibyśmy by zakończył swój żywot, najwyższy czas dlań na dłuższy odpoczynek. Przynajmniej do momentu w którym pojawi się ktoś mający pomysł na to, jak dinozaury przywrócić do życia w glorii chwały.

Zabrakło tego czegoś, co spowodowałoby unikalność widowiska. Na próżno tutaj szukać dreszczyku emocji.

Jest widowiskowy, ale to jego jedyna zaleta. Fabuła irytuje swoją naiwnością, a dinozaury okazują się niestraszne, zupełnie jakby zatraciły umiejętność pożerania bohaterów.

Powrót na plan zdjęciowy prehistorycznego uniwersum Sama Neilla, Laury Dern i Jeffa Goldbluma, dokładnie w tym samym składzie, był oczekiwany już od premiery "Jurassic Park III". Jednak pomimo wciąż zachowanych dobrych wibracji pomiędzy aktorami, nie udało się odtworzyć atmosfery, jaka cechuje pierwszą część "Parku Jurajskiego".

Pragnąłem, aby ostatni "Jurassic Park" był chociaż przedstawicielem gatunku quilty pleasure polanym kubłem nostalgii. Dostałem tekturową dramaturgię, pustkę leniwego recyklingu i efekty komputerowe, które w jasnej, śniegowej scenerii, bywają niedopracowane. Colinie T. dlaczego nie brałeś przykładu z Toma Cruisa. Ten to potrafił stworzyć blockbustera przez duże B, oddając hołd minionej dekadzie.

Pokazuje, że sama nostalgia czasami nie wystarczy, by ucieszyć fanów serii. Szkoda, że ta nowatorska wizja koegzystencji ludzi i dinozaurów nie została w pełni wykorzystana.

A teraz "Jurassic World: Dominion" bierze to co zostawił po sobie poprzedni film i musi jakoś sobie radzić. Dlatego co postanowiono? Zagrajmy na nostalgii fanów. Bierzemy z powrotem wszystkie trzy postacie z "Parku Jurajskiego". Patrzcie, nazywamy to "epickim zwieńczeniem Jurajskiej ery". W końcu w ostatnich latach trzeba robić z blockbusterów wydarzenia. Niestety to jedynie dobiło tę markę., bo "Jurassic World: Dominion" jest bez wątpienia najgorszą produkcją w serii.

Wygląda bardzo przyzwoicie, brzmi jeszcze lepiej, ma ciekawy świat przedstawiony, ale koniec końców fabularnie jest tylko pozszywany ze znanych już motywów. I to pozszywany wyjątkowo nieporadnie, zasługującym co najwyżej na miano średniego.

Serdecznie nie polecam tracenia czasu na ten filmopodobny wytwór. Nawet na dinozaury niespecjalnie można tutaj popatrzeć, bo chowa się twarz w dłoniach przez załamanie nerwowe zafundowane przez twórców.