Długo się zastanawiałem nad tym jak okiełznać ten film.Pierwsze 1,5h jest niesamowite,kolejne zaś to intelektualny,metafizyczny bełkot którego nie mogę strawić.Aster odpina wrotki i to w sposób który mnie emocjonalnie i psychicznie zmęczył-sporo tu odwołań do kultury,religii,postrzegania tego co oczywiste i tego co umysł sam kreuje.Co jest tak naprawdę prawdą?.Gdzie kończy się egoizm Beau a zaczyna strach,który jak ukąszenie pająka paraliżuje.Pogorzelski zdjęciami mistrzowsko oddaje ten stan.

Ludzie albo pokochają albo znienawidzą ten film. Nie widzę innej opcji. Męcząca oraz pełna niepokoju podróż przez psychikę protagonisty to niezwykle fascynujący miszmasz gatunkowy. Aster z Pogorzelskim stworzyli obrazy, które zapadną na długo w pamięci. Zaś pod względem treści jest tu dużo do przetrawienia. Nie wszystko było idealne dla mnie, ale i tak poczułem ten lęk wobec ludzi.

(7.1) Łatwo ten chory film przejechać walcem. Ale mi utkwił w pamięci. Szkoda, że po śmierci Elaine reżyser poszedł w stronę kutasa (wtf) i męczącego oskarżenia

Po trzygodzinnym seansie można tylko wyjść „wygiętym” jeszcze bardziej, za co Asterowi należą się jedynie pochwały. Wizualnie bajka.