Władcy przygód. Stąd do Oblivio

Tomaszowi Szafrańskiemu udało się nakręcić film w amerykańskim stylu według sprawdzonych wzorców. I miejmy nadzieję, że przetrze on szlaki podobnym produkcjom, bo jak widać, jest potencjał na takie kino, które stałoby się konkurencją dla ogłupiającej komediowej papki.

Działa zarówno jako autonomiczna produkcja dla dzieciaków, jak i przede wszystkim - dowód, że u nas można, i to całkiem nieźle można.

Oczywiście, "Władcy przygód. Stąd do Oblivio" nie roszczą sobie pretensji do bycia czymkolwiek więcej ponad dobrze opowiedzianym i zagranym filmem familijnym, ale ponieważ tego rodzaju tytułów powstaje w Polsce aż tak niewiele, każdą udaną produkcję tego typu należy traktować niemal jako święto.

Film dla młodych widzów i jako taki sprawdza się całkiem przyzwoicie.

Gdyby we "Władcach przygód" z tych "miejsc akcji", służebnych wobec fabuły, uczynić pełnoprawny element filmu, świat o określonych właściwościach i klimacie, udałoby się być może odtworzyć aurę niesamowitości, która częstokroć spowija przygodowe kino. W takim otoczeniu ciekawe historie piszą się same.

Wprawdzie Władcy przygód. Stąd do Oblivio mają niewielką szansę na zaistnienie w polskich kinach przy natłoku głośniejszych tytułów, ale warto dziełu Tomasza Szafrańskiego dać szansę i samemu przekonać się, czy rodzime kino familijno-przygodowe ma rację bytu.

Film dla młodych widzów i jako taki sprawdza się całkiem przyzwoicie.

Ten obraz uwłacza inteligencji widza, nawet jeśli ma on około 7 lat. Niech najlepszym podsumowaniem produkcji będą słowa młodego mężczyzny, który znajdował się na sali: "Mamo, ale ten film jest głupi".

Gdyby we "Władcach przygód" z tych "miejsc akcji", służebnych wobec fabuły, uczynić pełnoprawny element filmu, świat o określonych właściwościach i klimacie, udałoby się być może odtworzyć aurę niesamowitości, która częstokroć spowija przygodowe kino. W takim otoczeniu ciekawe historie piszą się same.

Wprawdzie Władcy przygód. Stąd do Oblivio mają niewielką szansę na zaistnienie w polskich kinach przy natłoku głośniejszych tytułów, ale warto dziełu Tomasza Szafrańskiego dać szansę i samemu przekonać się, czy rodzime kino familijno-przygodowe ma rację bytu.

Choć nie sposób odmówić autorowi "Klubu Włóczykijów" erudycji, trudno oprzeć się wrażeniu, że fabuła jego najnowszego dzieła jest jedynie pretekstem do odtworzenia scen z ulubionych filmów z dzieciństwa. Tym samym liczne nawiązania do hitów ery VHS zapewne wzbudzą większe uznanie wśród towarzyszących swym pociechom dorosłych niż u stanowiącej grupę docelową młodzieży.