A potem tańczyliśmy

Kultura gruzińska ukazana zostaje w filmie przez szorstki i rygorystyczny pryzmat, jest dziką siłą, której poryw ciężko ujarzmić. Dla Akina "A potem tańczyliśmy" staje się formą ody do swojej ojczyzny. Kraj jest piękny i malowniczy, ale pełen dysonansu. Gruzini cenią sobie miłość i taniec, ale tylko, gdy nie kontrastują z ich własnym systemem wartości, z ich przekonaniami. Wyłania się z filmu obraz Gruzji wciąż obstającej przy stygmatach wstydu, dyktującej obywatelom, jak należy żyć.

Akinowi ewidentnie marzy się przełamywanie gruzińskich uprzedzeń i emancypacja osób LGBTQ, choć rozbijanie struktur homofobii zajmie tu jeszcze trochę czasu. Dzięki filmom jak "A potem tańczyliśmy" rośnie jednak świadomość problemu, poszerza się jego rozumienie. Gruzini nie chcą pogłębiać wiedzy na temat życia gejów i lesbijek, ale teraz nie mają już wyboru: film wywołał falę komentarzy w ich kraju, wyciągając temat z podziemi. Może wkrótce w Tbilisi dojdzie do kolejnej pride'owej demonstracji?