Big Short

Nie jest też wybitnym dziełem z artystycznego punktu widzenia. Ale za to ważnym.

Dobrze, że twórcy nie uciekają się do taniego moralizowania, nie wskazują konkretnie sprawców kryzysu w postaci konkretnych osób czy nawet instytucji, ale wyraźnie sygnalizują, że wpłynęło na to wiele czynników.

Świetnie opowiedziana historia, która pozwala zrozumieć genezę i konsekwencje kryzysu finansowego. Już sama obsada aktorska zachęca do sięgnięcia właśnie po tę pozycję.

Ten film tak mnie oczarował, że zapomniałem o irytującej klimatyzacji, zerkaniu na zegarek, a nawet zapomniałem o tym, że chce mi się pić. 130 minut seansu minęło zupełnie jak 30. Jednym słowem: miazga.

Zabawny, błyskotliwy i pouczający film.

Obraz drapieżny, bezkompromisowy, a przy tym szalenie efektowny. To dowód nie tylko na to, że kino może podejmować trudne i skomplikowane tematy ale także na to, że może robić to w sposób atrakcyjny dla widza.

Adam McKay zrealizował film swojego życia. Najambitniejszy, imponujący tempem, jednak bardzo przystępny i zrozumiały nawet dla takiego laika jak ja.

McKay wykonał dobrą scenariuszową robotę, zważywszy na tak niewdzięczny filmowo temat i skomplikowaną strukturę z wieloma bohaterami i dość długim przedziałem czasowym. Wyszedł mu film gęsty, ale nie pospieszny. Czasem irytuje nadmiar technicznych sztuczek, lecz cel zostaje osiągnięty - "Big Short" jest obrazem w miarę jasnym, niegłupim, a zarazem dostarczającym rozrywki, nawet jeśli okraszonej nutą goryczy.

Film ten choć ubrany w szaty komedii, nie należy do seansów łatwych. Tym, których nie wciągnie dość zawiła opowieść, na pocieszenie zostają kreacje aktorskie, a zdolnych aktorów w tej produkcji jest akurat pod dostatkiem.