Morderstwo w Orient Expressie

Dopóki Branagh nie zrozumie, że nie każdy pisarz jest tak uniwersalny jak Szekspir i nie zawsze adaptować można dosłownie, uzupełniając oryginalny tekst jedynie o elegancką stylówkę, ja do jego pociągu wolę już nie wsiadać.

Całość filmu to dobra i nostalgiczna podróż do przeszłości, nie bardzo wiem tylko czy młodzi odbiorcy współczesnego kina zechcą wybrać się na seans takiej "starej" opowieści.

Dzieło lekko niedzisiejsze, nieco sentymentalne, odrobinę nostalgiczne - być może tak właśnie zresztą powinno być w opowieściach o słynnym pociągu, który pobudza wyobraźnię nie mniej niż "Titanic". Tak czy inaczej powstał film elegancki, wizualnie atrakcyjny, ale niespecjalnie emocjonujący.

W "Morderstwo..." nie udaje się zaprząc epickiego ducha.

Piękny od strony wizualnej, ponadprzeciętny aktorsko, opowiada jeszcze raz tę samą historię, całkiem udanie grając na emocjach tych, którzy jej jeszcze nie znają, a pozostałych racząc swoją niezbyt odbiegającą od oryginału, ale jednak autorską interpretacją.

"Morderstwo w Orient Expressie" jest nijakie - gdy tylko któryś z aktorów zaczyna błyszczeć na ekranie scenariusz od razu go blokuje. Po seansie historia nie zmusza nas do zastanowienia albowiem brakuje w niej wyczucia a dosadne przedstawianie wszystkich wydarzeń po prostu zaburza wyobraźnie widza.

Sprawia wrażenie bardzo bezpiecznego, kojarzy się z jakimiś starymi filmami, na które czasami trafiamy w telewizji, skacząc po programach. Nie ma tu nic specjalnie denerwującego, co zmusiłoby widza do wyjścia z kina, ale ciężko też mówić o imponujących aspektach mających zachęcić do kupienia biletu.

Ma z hipnozą tyle wspólnego, że jest w stanie uśpić widza. Potwierdzone empirycznie, na własnej skórze! A biorąc pod uwagę przeciętność tej produkcji, sen wydaje się nawet ciekawszą opcją niż oglądanie.

Dobra propozycja na niezobowiązujący piątkowy wieczór. Może nie dla ortodoksyjnych wielbicieli powieści, ale dla całej reszty, która bądź nie zna zakończenia, bądź obejrzy go z sentymentu dla ulubionego kryminału z dzieciństwa/młodości.

Nudnawy, poprawny i nie wykorzystuje potencjału. Jest ładnie - to wszystko.

Nie zachwyci ani wielbicieli kryminałów Agathy Christie ani osób, które z jej prozą nie miały do czynienia. Nijaka produkcja, która szybko pójdzie w zapomnienie.

Z czystym sumieniem napiszę, że Morderstwo w Orient Expressie to uczta dla oka i ucha. Jeśli wielki finał i rozwiązanie tajemnicy jest Wam znane, to w kinie z pewnością skupicie się na walorach audiowizualnych i nie wyjdziecie z sali zawiedzeni.

Moim zdaniem odświeżona wersja "Morderstwa w Orient Expressie" wygląda na tle swojego starszego brata naprawdę dobrze. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że sporadycznie przewyższa poprzednika.

Wydaje się rozsądnym kompromisem między powieścią Christie i filmem Hitchcocka: prowadzona lekko narracja, na poły komiczna postać detektywa, dowcipne dialogi, dobre tempo, no i wspaniała galeria gwiazd.

Rozpłynął się gdzieś klimat powieści, a zagadka kryminalna została zarżnięta. Pozostaje podziwianie niesamowitych wnętrz Orient Expressu i trzymanie kciuków za Śmierć na Nilu, która być może powstanie, a tu już została zapowiedziana.

Film na jeden raz, który można obejrzeć z pewną przyjemnością. Trudno jednak powiedzieć, po co właściwie powstał, skoro nie powiedział nam niczego nowego ani w odniesieniu do książkowego pierwowzoru, ani do poprzednich ekranizacji.

Choć gwiazdorska obsada i wysoki budżet niemal gwarantowały sukces "Morderstwa w Orient Exspressie", filmowi Kennetha Branagha zabrakło ikry charakterystycznej dla twórczości Christie. Nie zmienia to jednak faktu, że nadal jest to sprawnie nakręcone i zagrane kino kostiumowe, które po prostu dobrze się ogląda.

To wprawdzie przeciętne odwzorowanie literackiej klasyki, jednak jako film zadowala poziomem i wartkością akcji. Oferuje obsadę na wysokim poziomie, a przy tym stara się wizualną doskonałością nadrabiać fabularne niedociągnięcia.

Film jedynie przeciętny, bo nie wykorzystał tego co płynie głównym nurtem. Produkcja skupiła się na szukaniu dopływów i zatraciła się w detalach.

Byłby to całkiem zmarnowany czas i wyrzucone pieniądze, gdyby nie cudowna, wspaniała Michelle Pfeiffer, która nie tylko niesamowicie zagrała, ale pokazała, że starzejące się kobiety potrafią być o wiele bardziej interesujące niż te młode.

Jest intrygującym, eleganckim, nostalgicznym i świetnie obsadzonym, wizualnym majstersztykiem, cierpiącym przez podyktowane kinowym formatem uproszczenia fabularne i bomby ekspozycyjne.

Kolejna realizacja na przestrzeni dwóch tygodni, po seansie której czuję wielki niedosyt i zawód. Ładne zwiastuny - słabe filmy, szczerze mówiąc, wolałabym, żeby było na odwrót.

Kenneth Branagh chciał historii pełnej akcji, tajemnicy, wielkich aktorów, pięknych zdjęć i świetnych efektów specjalnych. A wszystko to postanowił wepchnąć na siłę w dwugodzinny film, tym samym tworząc obraz bez składu i ładu, tracąc na aspekcie psychologicznym i niuansach wątku detektywistycznego.

Sceny toczą się wolno, w muzyce narasta dramatyzm, a aktorzy rzucają przeciągłe spojrzenia jak surowe ślimaki na talerzu francuskiego smakosza.

Cóż, czekając na ten film liczyłam na dobrą rozrywkę w gwiazdorskiej obsadzie, a otrzymałam film miałki, nijaki i mało interesujący. Brakuje mu lekkości i specyficznego humoru głównego bohatera.

Mało angażująca rozrywka, którą spokojnie można sobie podarować. Film może zadowolić miłośników kryminałów, którzy nie znają książkowego pierwowzoru. Pozostali powiedzą raczej, że ta ekranizacja to... zbrodnia, z wyraźnie zaznaczonym motywem zysku.

Adaptacja słynnej powieści Agathy Christie. Stylowa, ale nudnawa i generalnie zbyteczna.

Chcecie dobrej adaptacji powieści Christie, to obejrzyjcie sobie lepiej I nie było już nikogo z 2015 roku.

Może zachwycać klasyczną formą, śledztwem w starym dobrym stylu i aktorstwem na wysokim poziomie. Całość niestety trochę trąci myszką, niknąc w cieniu wąsów Poirota.

Ma niepowtarzalny klimat kina nieco już zapomnianego, anachronicznego, ale jednocześnie bardzo bezpiecznego, bez prób nowoczesnych narracji. Jeżeli ktoś przepada za tego rodzaju produkcjami, to seans będzie dla niego prawdziwą ucztą. W innym przypadku podczas oglądania może wkraść się nuda, której nie zmąci nawet najbardziej zaskakujące zakończenie tej historii.

Problem polega na tym, że ową książkę zekranizowano już kilkakrotnie, a Branagh nie wyciska z niej niczego nowego.

Morderstwo w Orient Expressie ostatecznie trzeba uznać za perfekcyjne podporządkowanie planu zdjęciowego, aktorów, całego scenariusza o raczej średnio zajmującej konstrukcji pod dyktando Kennetha Branagha. W moim odczuciu nie miał prawa stać się niczym więcej, niż niezłą, udaną próbą zapakowania starego prezentu w wykwintne pudełko z piękną wstążeczką.

Wyszedł trochę podrasowany, jednak klasyczny do bólu kryminał. Taka ramotka opakowana w efekty specjalne. Jako towarzysz do ciepłej herbaty w długi zimowy wieczór sprawdzi się całkiem dobrze.

Nowe "Morderstwo w Orient Expressie" to filmowy paradoks. Produkcja, która jest zupełnie niepotrzebna i w żaden sposób nie zapisze się w historii kinematografii, mimo wszystkich swoich wad, całkiem nieźle sprawdza się w kategoriach kina rozrywkowego.

Jeżeli jesteście fanami przewrotnego serialu BBC "Sherlock" jak i hultajskiej wersji filmu Guya Ritchie, to do bólu tradycyjny film Branagha was trochę rozczaruje. Jeżeli natomiast lubicie dopracowane wizualnie filmy kostiumowe i klasyczne podejście do brytyjskich kryminałów, spędzicie miłe dwie godziny w kinie.

Dzięki tej samoświadomej staroświeckości, ogrywanej autoironią i deklarowaną sztucznością, film Branagha potrafi zachwycić zarówno intelektualną ambicją, jak i emocjonalnym zaangażowaniem w ludzki dramat sumień.

Dla jednych będzie to bezpieczna podróż do przeszłości, klasyczny kryminał po małym face-liftingu, zabawny, ekscytujący, który przyjemnie się ogląda. Dla innych - nudnawy, niepotrzebny remake, którego obejrzenie na dużym ekranie motywują tylko i wyłącznie walory wizualne. Inaczej byłaby to idealna propozycja na niedzielne popołudnie przed telewizorem.

Jest silny siłą książkowego pierwowzoru, a słaby tam, gdzie filmowcy postanowili od niego odchodzić, by dodać historii dramatyzmu, dynamiki i humoru, wszystkiego aż do przesady.

Pomimo poczucia niedosytu, "Morderstwo w Orient Expressie" dzięki żwawemu tempu i wciągającemu charakterowi zapewnia dwie godziny solidnej rozrywki.