Jak dogryźć mafii

Humor jak spod bloku - gwiazdy jak z ambitnego kina. Jak dogryźć mafii to głupkowata komedia przez duże "G", której żart oparto wyłącznie na gimnazjalnym rozumieniu sfer intymnych.

Cullenowie mocno balansują na granicy smaku, wrzucając różne pomysły i mieszają, by liczyć na to, że jakoś to zagra. Ale się bardzo mocno przeliczyli, a ja mam nadzieję, że nic więcej już nie stworzą.

Jeśli kogoś bawi stos suchych i wulgarnych żartów, głupkowate zbiegi okoliczności i staczający się Bruce Willis, to zapraszam. Ale jednocześnie uprzedzam, że ta produkcja nawet do pięt nie dorasta "Dirty Grandpa".

Broni się tylko pies - sympatyczny powód całej kabały. Cała reszta wpada w otchłanie kina klasy Z.

Przy Jak dogryźć mafii mamy nudę, świetnych aktorów, którzy w pewnym momencie swojego życia zagubili się, gdy podpisywali kontrakt na udział w tym filmie, marne żarty, zagmatwaną fabułę, słodkiego pieska i pytanie, które po seansie natychmiast pojawia się w głowie: Willisie, co ty ze sobą robisz?

Nie oferuje solidnej rozrywki, to typowy przeciętniak stworzony z zestawu klisz bez żadnej wartości i nośników emocji.

Cullenowie jak mogą zagęszczają mizerną fabułę twistami i wielopłaszczyznowymi intrygami, lecz pogubienie w nich możliwe jest jedynie kiedy widz - w oczekiwaniu na upragniony koniec - będzie zbyt często spoglądał na zegarek.

Aktorzy relaksowali się na planie, by widzowie mogli zrelaksować się w kinie. Wyłączyć na półtorej godziny myślenie i chłonąć słoneczne kadry. Cieszyć się głupotą niektórych postaci, kibicować psu, podziwiać gangsterski styl Spydera i konsekwencję Forda.

Bezpłciowy niskobudżetowy akcyjniak.

Może służyć za modelowy przykład guilty pleasure. Co prawda śmiejemy się głównie z zażenowania, ale jednak się śmiejemy.

Zdecydowanie jeden z najgorszych filmów tego roku. Nie reprezentuje absolutnie niczego. Jest tylko festiwalem nudy i żenady.

Nie mam w sumie nic przeciwko takim luzackim, rozwijającym się w leniwym rytmie jakoś pasującym do słonecznego klimatu Kalifornii i cokolwiek bezkształtnym opowieściom, ale pod warunkiem, że mają wdzięk i są zabawne. Z tym jest jednak słabo.

Bohaterowie przeklinają, biją transwestytów a na dodatek trudno nazwać ich lotnymi. Ale to wszystko w całości - jeśli kupujemy taką konwencję, bywa autentycznie zabawne.

Szkoda mi aktorów występujących w tym filmie, bo to nazwiska uznane, ciekawe i warte lepszego materiału. Dostają oni scenariusz pełny banałów, sztamp i schematów bez żadnego pomysłu, jak to opowiedzieć z jajem.

Produkcja przeciętna, która jakoś ujdzie w tłoku, ale mimo to zostawi w nas pewnego rodzaju niesmak. Głównie przez nieudane żarty, nudne prowadzenie akcji i Willisa, który przeżywa aktualnie jeden z najgorszych momentów w swojej aktorskiej karierze.

Dynamiczna narracja oraz dystans do siebie i całego filmu, jaki prezentują twórcy i obsada, sprawiają, że "Jak dogryźć mafii" jest komedią głupiutką w najlepszym tego słowa znaczeniu. To obraz idealnie sprawdzający się na niezobowiązujący wypad do kina ze znajomymi.

To naprawdę nic wielkiego, ale film nie udaje ani przez chwile że chce być czymś takim. Niezobowiązujące kino.

Czyste kuriozum, ze źle zbalansowanym humorem i słabą akcją. Nic tu nie śmieszy, nie bawi.

Nie jest ani dobrą komedią, ani tym bardziej kinem akcji. Scenariuszowy bałagan nie rekompensuje nijaka akcja, a brak polotu, emocji i dynamiki widać nawet na twarzach zdegustowanych aktorów, którzy najwyraźniej dopiero na planie zdali sobie sprawę, na jakie dzieło podpisali kontrakty.

Nie jest urocze jak mały piesek - sprawca całego zamieszania. Przypomina raczej starego kanapowca, któremu brakuje już werwy i siły do zabawy.

Bruce'a Willisa w "Jak dogryźć mafii" gonią przede wszystkim faceci naładowani sterydami, dla których siłownia i anaboliki są sensem istnienia. Rzeczywiście w takim towarzystwie ten pan wygląda dość interesująco, choć cała przygoda z filmem Cullenów bardziej przypomina kiepską grę komputerową, która nigdy nie powinna trafić na rynek.