Krucyfiks

Typowy straszak, który poza intrygującym tytułem, jak i dwoma, trzema scenami na krzyż wartymi uwagi nie gwarantuje żadnych wrażeń, a wręcz przeciwnie, jest przeraźliwie nudny.

"Krucyfiks" ostatecznie ląduje więc do szufladki z serią średnio udanych straszaków, które po doszlifowaniu scenariusza mogłyby posłużyć za solidny i poważny horror. Szkoda zmarnowanego potencjału.

Śmiało można nazwać go wtórnym i sztampowym, przez co trudno go jednoznacznie polecić. Zapewne przypadnie do gustu jedynie absolutnym fanom ekranowych egzorcyzmów, bo oprócz ciekawej, głównej bohaterki, ma niewiele do zaoferowania.

Jawi się jako przydługa, pozbawiona wyobraźni gra wstępna, która jedynie testuje cierpliwość pasjonatów gatunku. Na szczęście dla twórców, większość widzów będzie tak znudzona filmem, że nie starczy im już sił, by czuć irytację na reżysera i scenarzystów za złożenie obietnic bez pokrycia.

Oparty, według producenta, na prawdziwych wydarzeniach stara się połączyć to, co widzialne z tym co niewidzialne. Skutek nie wykracza jednak ponad percepcję przeciętnego fana horroru.

Sceny grozy są, owszem, całkiem efektowne i czasem nawet pomysłowe, szczególnie ta z pielęgniarką wpuszczającą diabelski roztwór do kroplówki, do której podłączona jest nieszczęsna zakonnica. Są jednak zbyt zdawkowe, aby naprawdę zadziałać.

Jeden z tych filmów, które zapomina się już w trakcie trwania projekcji.

Nawet najbardziej ograne historie i motywy można wykorzystać jako podstawę świetnego i trzymającego w napięciu filmu. Niestety, jeśli w arsenale posiada się wyłącznie przewidywalne klisze i jazgotliwe jumpscary, to cały plan spali na panewce.

Broni się malowniczymi plenerami rumuńskimi, górzystymi krajobrazami, zrujnowanymi klasztorami, zapyziałymi miasteczkami czy drogą transfogaraską znaną chociażby z filmów o Jamesie Bondzie. Fabularnie jest jednak całkowicie przewidywalny, składa się z samych klisz wepchniętych w nowe, zgrabne kadry.

Nie straszy, a nudzi niemiłosiernie.

Seans można porównać do oglądania powtórki sylwestrowego koncertu - powtórka z rozrywki budzącej tylko zażenowanie.

Da się obejrzeć, ale tylko raz. Wyłącznie dla ludzi mocno zafiksowanych na punkcie opętań.

Choć ma zdecydowanie proreligijną wymowę, jest pozycją pełną grzechów i grzeszków. Grzech ciężki to szablonowość scenariusza, który co rusz idzie na skróty i bazuje na wyświechtanych do granic możliwości chwytach.