Prawdziwa historia

Nie czytałem książki, na której bazowany jest film, ale nie da się odegnać przeczucia, że dostaliśmy u Polańskiego coś uproszczonego do potrzeb gatunkowych. Otwierająca scena podpisywania autografów obiecywała więcej, niż dostajemy. Relacje twórcy z odbiorcami oraz proces twórczy niby są tematami, ale reżyser skupia się za bardzo na utrzymywaniu niepokojącego nastroju - i jakoś to wszystko trywializuje, choć przy tym czyni całkiem łatwostrawnym gatunkowcem.

W tym doskonale zagranym i zaskakująco ironicznym thrillerze znów odkryjemy ulubione motywy reżysera, odniesienia do reszty twórczości oraz silne, kobiece bohaterki. I mimo że całość pachnie trochę naftaliną, a dziury logiczne są wielkości księżyca, to zachowajcie spokój - nigdy nie mieliśmy prawa zamawiać samych arcydzieł.

Wielka szkoda bo był tu potencjał na świetne rzemiosło. Mimo wszystko warto ten film polecić, w multipleksach nie znajdziecie teraz lepszego filmu rozrywkowego.

Prawdziwą historię trudno zaliczyć do jego najlepszych dokonań, ale wciąż jest to obraz, który warto zobaczyć szczególnie dla popisowej kreacji Evy Green.

Mimo momentów zahaczających o miano bycia widowiskiem średnim i nie zapadającym w pamięć zdecydowanie wychodzi obronną ręką przy pomocy czujnego oka reżysera i dopieszczenia warstwy wizualnej. Oczywiście, mógł to być film lepszy - krótszy, bardziej magnetyczny i lepiej wyreżyserowany, zwłaszcza w kwestii balansu między głównymi bohaterami - ale w obecnej formie to i tak dobra rozrywka i coś, czym warto się zainteresować.

Thriller utrzymany w zagadkowym i pełnym niepewności klimacie. Intryguje i trzyma w napięciu do ostatnich minut. Oryginalne osobowości, które budzą sprzeczne emocje, zapewniają niezapomniane wrażenie - tak jak fenomenalna Eva Green.

Jak coś takiego mógł zrobić Polański? "Prawdziwa historia" nie ma w sobie niczego prawdziwego, a seans przypomina odwiedzanie skansenu, gdzie znajdujemy znajome obrazy, oparte na ogranych schematach, pozbawionych czegoś świeżego, żywotnego.