Jestem mordercą

Oprócz tego, że jest sprawnie zrealizowanym kryminałem adaptującym autentyczną historię Wampira z Zagłębia, ma mnóstwo elementów kina moralnego niepokoju w stylu Falka czy Kieślowskiego.

Na przykładzie jednego portretu pokazuje cały wadliwy mechanizm społeczny.

Gęsty, przygnębiający kryminał, w którym nie ma zwycięzców, są tylko przegrani. Tak maluje się najnowsze dzieło Macieja Pieprzycy. Bez dwóch zdań jest to klasa światowa i jeden z ważniejszych rodzimych filmów w tym roku.

Maciej Pieprzyca pomieszał ze sobą kino gatunkowe z artystycznym. Wszak tylko na początku widzowi przychodzi obejrzeć typowy kryminał, który z każdą następną klatką przemienia się w film psychologiczny. Zapożyczenie elementów z kina rozrywkowego pozwoliło reżyserowi na przyciągnięcie niezbędnej dla sukcesu obrazu uwagi odbiorcy.

Kino pod każdym względem spełnione. Znakomicie napisane, zagrane również na drugim planie, klimatyczne, okraszone niepokojącym motywem muzycznym.

Choć jego przebieg pełen jest wydarzeń, które wydają się absolutnie nieprawdopodobne, wystarczy powrócić do dokumentu Pieprzycy z 1998 roku, aby przekonać się, że nasza wyobraźnia z trudem nadąża za rzeczywistością. Sprawdzają się w tej historii słowa Marka Twaina, który pisał, że prawda jest dziwniejsza niż fikcja, bo nie musi respektować reguł prawdopodobieństwa.

Bardzo dobrze przekazuje widzowi złożoność sprawy Wampira z Zagłębia. Jest również doskonale zrealizowany pod względem warsztatu filmowego i można go z pełną odpowiedzialnością polecić widzom ceniącym sobie dobre polskie kino.

Udała się Pieprzycy rzecz niełatwa. Bo z opowieści, której finał wszyscy dobrze znają wykrzesał prawdziwe emocje.

Przykład nieoczywistego połączenia kryminału, dramatu psychologicznego oraz krytycznego spojrzenia na okres PRL-u.

Porządny film, ale nic poza tym.