"Nadzy" mieszczą się świetnie w konwencji kina drogi, choć to droga obdarta z początku i końca, droga przez całe życie wąskimi uliczkami śmierdzącymi moczem, zmęczeniem, ubogimi natomiast w satysfakcję. W tym pijackim tangu rodem z "Pętli" Hasa brakuje na całe szczęście osądzania i wytykania palcem.

Jeden z ważniejszych filmów ilustrujących niezbadane mroki ludzkiej duszy i przedstawiający istotę ludzkiego pierwiastka, który trudno zdefiniować, złapać w jakąś ramę i postawić szybką diagnozę. Depresja, schizofrenia, stany lękowe i inne zaburzenia psychiczne mogą być tematem przewodnim tego filmu, doskonale zagranego, z wybitnym scenariuszem i dialogami, które zadają ból, a jednak są skrojone precyzyjnie.