Herezja

Na plakacie "Herezji" czytamy co prawda "odpuść nam nasze winy", ale brzmi to jak myślenie życzeniowe reżysera. Jeśli jesteście w miłosiernym nastroju, zapraszam do kina.

Nie ma w tym filmie niczego o czym można by było dyskutować po jego obejrzeniu.

Jak grzyby po deszczu powstają filmowe hołdy mające przypomnieć klimat kina lat 80. ubiegłego wieku. Problem z Herezją jest taki, że nie jest żadnym hołdem dla takich produkcji. Jest filmem, który mógłby zostać nakręcony w latach 80. z niewielkim budżetem i z przeznaczeniem prosto na kasety wideo. Wtedy pewnie mógłby kogoś zainteresować.

Jeśli naszła Was chęć na mocne kino z wątkiem zakonnym w tle, polecam znakomite "Diabły" Kena Russella. Obie produkcje zrealizowano w Wielkiej Brytanii i... to wszystko, co je łączy.

To bardzo zły film. Gorszy niż demon, który w nim występuje.

Paul Hyett przekonuje, że najgorszym, co spotkało jedną z jego bohaterek było rozerwanie ciała i duszy oraz porzucenie tej drugiej na wieczną tułaczkę. Jak na ironię dokładnie to samo uczynił ze swoim najnowszym obrazem i takie same tortury zadaje widzom.

Niestety, plusów jest za mało, by nie żałować wizyty w kinie.

Herezja okazała się nietrafionym horrorem o ubezwłasnowolnionych, potępionych przez Kościół kobietach, wydłubujących oczy demonach i heretykach.

Odtwórcza kompilacja schematów bez polotu i klimatu.

Kilka niezłych, straszniejszych scen, możecie zobaczyć w trailerze, nie ma potrzeby mierzyć się z całym filmem, bo ta historia nie ma do zaoferowania nić ciekawego.