Forma retro uwielbiana przez Jenkina ma tu jasne zastosowanie. Akcja filmu rozgrywa się w latach 70., a do rzeczywistości opowieści wkracza niczym burzliwy wiatr jeszcze odleglejsza przeszłość. Estetyka vintage staje się zasadą mimesis, która jednak daleka jest od realizmu, a znacznie bliższa oniryzmowi, stającym się medium obłędu.

Chociaż estetycznie hermetyczna architektura, kontynuująca tradycję kinowych depozytariuszy francuskiej nowej powieści, z pewnością odstraszy widzów odnajdujących się lepiej w identyfikacji z drugim człowiekiem niż z obślizgłym porostem, kawałkiem skały lub rozbitą szybą, całą resztę sprowokuje do głębokich refleksji.

Wszystkie one - oprócz czysto stylistycznej funkcji - wpisują dzieło w długą tradycję filmowych prób dezorientacji widza i odzwierciedlenia punktu widzenia podmiotu niestabilnego psychicznie.