Wszystkie odcienie światła

Szkoda tylko, że zamiast szczegółowego reportażu z fabularnym "mięchem", dostaliśmy co najwyżej niepełną wersję pierwszego draftu. W trakcie seansu czuć, że z tej historii można było wykrzesać znacznie więcej. Niby nie wkrada się żadna nutka fałszu, ale i tak wiele elementów pozostaje tutaj zbyt mgliskich, abyśmy mogli z nimi w pełni empatyzować. Cóż, to trochę jak życie: nigdy nie starcza nam czasu, aby dokładniej zagłębić się w czyjś życiorys.

Nie roszczę sobie prawa do zasiadania przy stoliku, który w finałowej scenie okazuje się przestrzenią symbolicznego pojednania. Chcę być natomiast tym chłopcem, który na drugim planie tańczy z słuchawkami na uszach - obstawiam, że drepcze w rytm The Night Frankiego Valli & The Four Seasons. Innymi słowy, wystarczy mi kąpać się w podobnych odcieniach światła. Tylko wtedy badanie stetoskopem przyniesie jakiś efekt i nie spotka się z absolutną ciszą.