Jan Tracz

To baśń, pełna dobra, zła i wszechobecnej poetyczności. Do zlewu wylewamy te artystyczne popłuczyny. Mówi się, że nie ma tu miejsca na egzystencjalne pobudki. A może właśnie jest?

Całkiem bezbarwna opowieść o dorastaniu, której brakuje oryginalnego komentarza i większej werwy.

Pianino i reżyserskie środki wprowadzane w sentymentalnych chwilach momentalnie wywołują w nas, od środka, ciepło domowego ogniska.

Scenariuszowy oryginał raz jeszcze pokazał, w czym dokładnie leży siła "Dobrego miejsca". Będzie za czym tęsknić.

Działa jako obraz przedstawiający patologie branży muzycznej. Nie do końca działa jako obiektywna historia Taylor. Chwilami przebrzmiały, zbyt patetyczny PR artystki. Nie zmienia to faktu, że sam seans powinien okazać się całkiem przyjemny.

Opowieści o rodzinie Meyerowitz są jak jeden z wielu utworów angielskiego zespołu The Smiths. Na tle dobrego, przyjemnego brzmienia dostajemy straszny, dobijający tekst. Tak, więc jeśli lubicie kompozycje Brytyjczyków lub po prostu nie chcecie być jak reszta wątpiących we współczesne kino, czym prędzej udajcie się na tę emocjonalno-sentymentalną karuzelę.

Taika Waititi nie przeraził się tematyki i gróźb przewrażliwionej społeczności, jaką jest... Internet. Doprowadził wizję do końca, kręcąc przy tym swój najlepszy film.

Jeżeli kiedyś zastanawialiście się, czy da się w pełni ukazać życie w jednym filmie, to już przybywam z odpowiedzią. Da się. "Waves" jest tego przepięknym przykładem. Wielki film.

Koherentny kryminał Johnsona jest najwyższą próbą tego gatunku ostatnich lat. Rian tworzy własnego bohatera, połączenie Sherlocka Holmesa i Herculesa Poirota, nie bojąc się układać rozłożonych puzzli w logiczny sposób.

Przezabawna rewelacja, którą jest "Nazywam się Dolemite", to swoisty hołd dla czarnego kina lat siedemdziesiątych, a także absolutny pokaz aktorskich umiejętności. Topowe nazwiska tańczą w rytm wyznaczony przez twórców i po prostu świetnie bawią się na planie tej niezwykle udanej biografii.

Całkiem bezbarwna opowieść o dorastaniu, której brakuje oryginalnego komentarza i większej werwy.

Swój tytuł czerpie z zabiegów fabularnych, ale w żadnym wypadku nie jest dobrze - to film męczący, ociężały, a przy tym, bez owijania w bawełnę, zwyczajnie mierny.

Dawno nie widziałem tak spartaczonego scenariusza. Jak by to powiedzieli Brytyjczycy: "hilarious, pathetic title".

Soderbergh pragnie stworzyć własne połączenie "Big Short" z "Czwartą władzą", ale wychodzi mu jakieś czcze gadanie. Hiperbolizacja skrajności do kwadratu pokazuje, że reżyser, podobnie jak Spielberg, zagubił się w swojej filmowej tematyce.

Przewidywalny, schematyczny, czasem dość żenujący. Z drugiej strony, co z tego, skoro potrafi wywołać masę uśmiechu.

Jeżeli kiedyś zastanawialiście się, czy da się w pełni ukazać życie w jednym filmie, to już przybywam z odpowiedzią. Da się. "Waves" jest tego przepięknym przykładem. Wielki film.

Opowieści o rodzinie Meyerowitz są jak jeden z wielu utworów angielskiego zespołu The Smiths. Na tle dobrego, przyjemnego brzmienia dostajemy straszny, dobijający tekst. Tak, więc jeśli lubicie kompozycje Brytyjczyków lub po prostu nie chcecie być jak reszta wątpiących we współczesne kino, czym prędzej udajcie się na tę emocjonalno-sentymentalną karuzelę.

Adam Sandler łączy siły z Jennifer Aniston, by zaproponować nadzwyczajnie przyjemny, zabójczy rejs.

Całkiem bezbarwna opowieść o dorastaniu, której brakuje oryginalnego komentarza i większej werwy.

Taika Waititi nie przeraził się tematyki i gróźb przewrażliwionej społeczności, jaką jest... Internet. Doprowadził wizję do końca, kręcąc przy tym swój najlepszy film.