Guillermo del Toro: Pinokio

Zacznę od plusów-ogromnym atutem tej opowieści jest jej reinterpretacja-to był szalenie ciekawy zabieg i z przyjemnością oglądało się momentami mocno zmienianą historie .Niestety nie jestem fanem tego filmu,mam też problem z animacja poklatkową-technicznie jest to zrobiona perfekcyjnie ale nie da się ukryć że znudziło mnie to całościowo i absolutnie nie wzbudziło emocji.Wydaje mi się,że mam gdzieś zakorzenioną w głowie oryginalna animacje i żadna „nowa” wersja nie potrafi ująć tej pewnej magii.

Nawet jeśli historia podąża znaną drogą, to szczegóły i pewne decyzje czynią wizję del Toro oryginalną. To najlepszy Pinokio jakiego widziałem pomimo problemów.

Piękna i zaskakująco dojrzała animacja o relacji ojca z synem i - przede wszystkim - akceptacji, jednak zdecydowanie dla starszego odbiorcy i zawierająca trochę zbyt wiele wątków-wypełniaczy jak na jeden film, czyli 100% del Toro w del Toro.

Tyle było tych Pinokiów ostatnio, że do tego podszedłem bez żadnych nadziei. Może dzięki temu się zaskoczyłem. Del Toro, mimo że nie jestem jego fanem, dostarczył piękną reinterpretację i najlepszego filmowego Pinokia.

Szacunek zawsze dla animacji poklatkowej. Del Toro opowiada znaną historię po swojemu dodając istotne rzeczy z historii Włoch, prace rozpoczął już 15 lat temu. Widać serce do tworzenia tego niezwykłego świata.

Zacznę od plusów-ogromnym atutem tej opowieści jest jej reinterpretacja-to był szalenie ciekawy zabieg i z przyjemnością oglądało się momentami mocno zmienianą historie .Niestety nie jestem fanem tego filmu,mam też problem z animacja poklatkową-technicznie jest to zrobiona perfekcyjnie ale nie da się ukryć że znudziło mnie to całościowo i absolutnie nie wzbudziło emocji.Wydaje mi się,że mam gdzieś zakorzenioną w głowie oryginalna animacje i żadna „nowa” wersja nie potrafi ująć tej pewnej magii.

Piękna i zaskakująco dojrzała animacja o relacji ojca z synem i - przede wszystkim - akceptacji, jednak zdecydowanie dla starszego odbiorcy i zawierająca trochę zbyt wiele wątków-wypełniaczy jak na jeden film, czyli 100% del Toro w del Toro.

Szacunek zawsze dla animacji poklatkowej. Del Toro opowiada znaną historię po swojemu dodając istotne rzeczy z historii Włoch, prace rozpoczął już 15 lat temu. Widać serce do tworzenia tego niezwykłego świata.

Zacznę od plusów-ogromnym atutem tej opowieści jest jej reinterpretacja-to był szalenie ciekawy zabieg i z przyjemnością oglądało się momentami mocno zmienianą historie .Niestety nie jestem fanem tego filmu,mam też problem z animacja poklatkową-technicznie jest to zrobiona perfekcyjnie ale nie da się ukryć że znudziło mnie to całościowo i absolutnie nie wzbudziło emocji.Wydaje mi się,że mam gdzieś zakorzenioną w głowie oryginalna animacje i żadna „nowa” wersja nie potrafi ująć tej pewnej magii.

Piękna i zaskakująco dojrzała animacja o relacji ojca z synem i - przede wszystkim - akceptacji, jednak zdecydowanie dla starszego odbiorcy i zawierająca trochę zbyt wiele wątków-wypełniaczy jak na jeden film, czyli 100% del Toro w del Toro.

Tyle było tych Pinokiów ostatnio, że do tego podszedłem bez żadnych nadziei. Może dzięki temu się zaskoczyłem. Del Toro, mimo że nie jestem jego fanem, dostarczył piękną reinterpretację i najlepszego filmowego Pinokia.

Nawet jeśli historia podąża znaną drogą, to szczegóły i pewne decyzje czynią wizję del Toro oryginalną. To najlepszy Pinokio jakiego widziałem pomimo problemów.