Pamięć

Meksykański reżyser skutecznie buduje napięcie i umiejętnie wygrywa emocje, będąc daleko od szantażowania widza w walce o najmniejszą reakcję. Siła Memory tkwi w subtelności. Po seansie zostają z widzem poszczególne sceny, ale też nadzieja, że każdy ma szansę na szczęście.

Opowieść o Sylvii i Saulu niepostrzeżenie wbija się w głowę, wchodzi pod skórę i nomen omen, zapada silnie w pamięć.

Franco świetnie panuje nad tym ekranowym "teraz" Historia, która łatwo mogłaby osunąć się w kicz, w sentyment, w emocjonalny szantaż, podana jest w rzeczowym, konkretnym tonie: nie ma tu łzawych ozdobników ani zbędnych scen "o niczym". Reżyser-scenarzysta stopniowo i precyzyjnie dawkuje informacje, pewną ręką prowadząc fabułę do momentu dramatycznej kulminacji.

Franco w Meksyku to klasyk, choć dziś znienawidzony za swój film "Nowy porządek", w którym oberwało się każdej stronie politycznej. U nas też mógłby stać się figurą znacznie bardziej rozpoznawalną - miejmy nadzieję, że premiera "Memory" odmieni jego polski status quo.

Płynąca z głośników ballada A Whiter Shade of Pale zespołu Procol Harum, pomagająca Saulowi odnaleźć spokój umysłu, staje się metaforycznym lejtmotywem przepełnionej ciszą opowieści. Hiszpańskie fandango, o którym śpiewa Gary Brooker jest trochę jak relacja głównych bohaterów: tańcząca para oddala się od siebie i przybliża, świadomie unikając bezpośredniego kontaktu.