Saltburn

Ktoś napisał, że w tym filmie nie ma niczego, do czego będzie się wracało w myślach... jednak dyndający Keoghan będzie wracał do głowy zupełnie nieproszony. Mam duży problem z tym co chce ten film osiągnąć i jakie środki do tego dobiera. Miewa momenty, gdzie ogląda się go perwersyjnie przyjemnie, ale też męczy pretensjonalną próbą bycia błyskotliwym. Nieznośny, ale wizualnie przyciągający. Barry robi, co może, żeby z pełnym poświęceniem sprzedać swoją antypatyczną postać i trzeba to docenić.

Lubię to masochistyczne i dręczące widza kino Fennell, ale poza dobrą zabawą próżno wyciągnąć z tego coś odkrywczego. Ta klasowość dosyć banalna, co dowodzi raczej tego, że Fennell ma głowę pełną reżyserskiej sprawczości. Keoghan top.

Klasyczna fantazja o księciu i intryganckim przegrywie którzy poznają się na studiach. Kulminacja to jednak wielki flop.

o masakra jakie to było doskonałe, a niektóre sceny zapadną w pamięci chyba na zawsze :D

"Utalentowany pan Ripley" 2.0, może bardziej satyryczny. Do pewnego momentu wyborny, traci na oczywistej końcówce. To już jest trend, że reżyser musi pokazać kilka dosłownych scen żeby widz przypadkiem nie pomyślał inaczej. Uważam, że tak się psuje zakończenia filmów w obecnych czasach nagminnie. Nie zostawia się nic wyobraźni, a szkoda. W muzyce same hity wczesnych lat 2000. Poza tym pomijając fabułę, pięknie nakręcony ze zdjęciami Linusa Sandgrena.

Banalna, pusta i pozbawiona odwagi satyra na bogatych, którą ratuje świetna strona techniczna, obsada oraz humor. Po Fennell spodziewałbym się więcej.