jwojcik87

Trochę powtórka z rozrywki, z inaczej rozłożonymi akcentami, co nie zawsze wychodzi filmowi na plus. Znowu imponuje rozwarstwianiem fabuły. Obsada też mniej zapada w pamięci.

Przejmująca i na wskroś romantyczna opowieść o człowieku, który pragnie kogoś, kto przez całe życie był tuż obok, a uświadamia to sobie, gdy jest już za późno.

Stone o tym, jak trudno jest na wojnie zachować człowieczeństwo. Brutalne i dosadne w wymowie kino wojenne, nawet jeśli przesadnie dosłowne. Świetna obsada.

Godne zwieńczenie i dopełnienie trylogii, nawet jeśli zadłużone w rozwiązaniach wypracowanych w poprzednich częściach. Obsada wypada różnie. Finał kapitalny.

Poobozowe i pełne niedopowiedzeń rozliczenie z prawdą o sobie i własnej przeszłości, żywszej niż chwila obecna. Groza ukazana poprzez tło. Niespełniony.

Na miejscu Tornatore też nie mógłbym się oprzeć pokusie gloryfikowania Ennio na każdym kroku. Film do wielokrotnego smakowania. Nie było większego od Ennio.

Morricone miał rację w tym, że ten film niósłby ogromne emocje nawet bez muzyki. Nie miał jednak racji, twierdząc, że muzyka może mu je tylko odebrać - ta nadała mu nowego, mistycznego niemal wymiaru.

Z cyklu tych cukierkowych i sympatycznych filmów na ważny temat, opartych na kliszach przemielonych przez masę podobnych tytułów. Kotsur z jedną genialną sceną.

Ciągły chaos, ambicje pogłębiania każdej postaci przekuwane w potok ekspozycji, rzucanej tu na każdym kroku. Plus za lokacje, serce Zhao. Obsada raczej średnia.

Podświadome zmagania z macierzyńska traumą. Wyśmienite aktorstwo pań, nieźle budowany nastrój klaustrofobii na plus, toporna symbolika (choć nie tak bardzo jak w „Cząstkach kobiety”), nie ma zbyt wiele do powiedzenia na swój temat.

Sam koncept nie wystarczy, jeśli po zawiązaniu akcji nie idzie ani na krok do przodu, a całość zaczyna trzymać przy ekranie już tylko atmosferą i zdjęciami.

Sensualne, osadzone w stanie -między kino, które pod ekstrawagancką powłoką przemyca duże pokłady czułości, by opowiedzieć o głodzie uczuć i pragnieniu oparcia w drugim człowieku.

Piękno, a jednocześnie potrzeba zmian w swaneckiej wiosce, której specyfikę bada Kałatozow pejzażami, ekspresyjnymi ustawieniami kamery, różnymi typami montażu.

Upiorny, zrodzony z fascynacji teatrem i poetyką niemieckiego ekspresjonizmu, a zintegrowany z cieniem przelotnym na scenie życia od Szekspira. Piękna estetyka.

Tytuł mówi sam za siebie, bo to film skupiony na swoim celu i temacie, a żywa realizacja wzmacnia wrażenie bycia na morzu. Świetne zagęszczanie atmosfery.

Ciepła i poruszająca lekcja empatii celem zrozumienia drugiego człowieka, jego emocji i ich wpływu na nasze zachowanie. Aktorstwo i zdjęcia na duży plus.

Piękna gra podchodów, gestów, spojrzeń, milczenia. Pełna świeżego oddechu historia miłosna na żywym tle epoki. Anderson rozumie dynamikę relacji międzyludzkich jak nikt. Haim!

Dużo w tym serca, ale brak wyobraźni, jakby Miranda zapomniał, że ma do czynienia z kinem, a nie broadwayowskim spektaklem. Muzycznie też nie zapada w pamięć.

Dawno nie widziałem filmu, w którym czuć tak ścisłą reżyserską kontrolę nad każdym elementem narracji oraz ich synchronizację na kształt symfonii.

Pierwsze zetknięcie z von Trierem. Film ogarniający swoją atmosferą, niepokojem. Metafizyka przenika przez te kompozycje, barwy, świat o zaburzonych proporcjach rzeczy, czasu. Tak można kończyć rok!

Satyra to przestrzelona, obiera sobie proste cele i rzuca populistyczne komunały, wychodzi z tego ten popcorniak, który McKay tu wyśmiewa. Leo ciągnie to na barkach.

Przejmujące obrazy życia ubogich mieszkańców w chylącej się ku upadkowi scenerii Paryża.

Też dałem się zbaitować.

Przyjemny i udany pod kątem motywacji do dyscypliny przy realizowaniu własnych planów. Raz nieźle gra na emocjach, niektóre kwestie traktuje po macoszemu. I to jednak film z taśmy produkcyjnej.

Kamera okiem na świat widza, w którym czuć zachwyt nad możliwością czystego rejestrowania każdego skrawka rzeczywistości. Językiem filmowym powala.

Zabawa cofaniem czasu w celu zwrócenia uwagi na proces produkcyjny i włożony w niego wysiłek klasy robotniczej.

Rozlazły i do końca nie wiadomo, czemu miało posłużyć podjęcie tej historii, co chciano z niej wydobyć, w jaki sposób miało przebiegać. Nagłe skoki tonalne, same ochłapy wątków. Obsada super.

Film jak wycieczka etnograficzna do tropikalnego świata Polinezyjczyków, ich codzienności, kultury i obyczajów. Sama obserwacja, bez konfliktów i dramaturgii.

Zmagania z trudnymi warunkami życia w świecie natury, przy jednoczesnym zachowaniu wobec nich pokory i odnajdowaniu w nim uroku. Początki kina dokumentalnego.

Klasyczny w formie, a jednocześnie pełen brawury i estetyki jak ze snu o minionych dniach, czym wbija w fotel, osiąga magię emocjonującego kinowego widowiska.

Hitchcock o subiektywności widzenia, zaburzeniu widzialności.

Film bijący jednocześnie młodzieńczą witalnością i gorączką emocji, z którymi łączą się jego barwy, choreografia tańca, rodzaj ruchu. dla opowiedzenia o Ameryce.

Zachwycający wycinek prawdopodobnie każdego skrawka rzeczywistości berlińskiej metropolii, która dzięki pulsującej rytmice montażu zdaje się żyć własnym życiem.

Hipnotyczna i enigmatyczna wędrówka za głosem duchowej łączności ze wszechświatem do jądra jego pamięci, wspomnień. Nie znam lepiej udźwiękowionego filmu.

Film zabiera widza w wysublimowaną drogę przeszytą tajemnicami ludzkiego życia, godzeniem się z ich istnieniem, koniecznością zajrzenia w swoje martwe punkty. Wybitny scenariusz i prowadzenie historii.

Z jednej strony słabość wypływająca spod skorupy przywiązania do świata odchodzącego w przeszłość. Gęsto rozwarstwiony, pełen ambiwalencji i niuansów, wrażliwie nakręcony.

Bodaj największy monument wzniesiony na cześć postaci historycznej. Cały arsenał środków filmowych dla osiągnięcia olśniewającego kinematograficznego efektu.

Chaos, tylko na milimetry zbliża się do zwykłego ćwiczenia estetycznego oraz wysmakowany hołd dla profesji wynajdywania i opowiadania ciekawych historii.

Nawet jak na Marvela, trudno o większy bałagan przy dawkowaniu informacji i analogię do współczesności tak grubymi nićmi szytą, że aż przyprawia o uśmiech.

Poetyckie tchnięcie życia w przestrzeń, przedmioty, siły natury, martwotę, jakby podmuchem nieznanej grozy; zburzenie umysłu owianego bólem, lękiem, rozpaczą.

Badanie rytmicznej strony montażu, w tym dynamizacja aż do ujęć trwających jedną klatkę. łączy pretensjonalny melodramat z kolejową reinterpretacją tragedii antycznej.

Nie w pełni samodzielne dzieło, a majestatyczne zapoznanie z żywą materią i zasobami tego świata; taka przystawka przed kulminacją, do której tu nie dochodzi.