Pluton

Znakomity, bez zbędnego patosu, a o jednej scenie na pewno będę długo pamiętał. Gdyby nie kilka dłużyzn, byłoby 9.

Wspaniałe kino naturalistyczne. Muzyka Georga Delerue doskonale potęguje napięcie. Za to narracja Charliego Sheena zza kadru, od razu je niszczy.

Każdy film wojenny skupia się tylko na jakimś aspekcie wojny. Pluton skupia się na wywoływaniu cierpienia oraz cierpieniu. Pokazuje bohaterów dokonujących bestialskich czynów, robiących to, o co w wojnie chodzi. Żadnych reguł, żadnych zasad, żadnego celu. Tylko strach, paranoja i kwestia tego, jak daleko żołnierz posunie się, by robić, co do niego należy. Bez dramatyzowania, bez zasłaniania, bez kręcenia. Wojna jako miejsce, gdzie nie ma sensu pytać „dlaczego”.

Stone o tym, jak trudno jest na wojnie zachować człowieczeństwo. Brutalne i dosadne w wymowie kino wojenne, nawet jeśli przesadnie dosłowne. Świetna obsada.

"Vietnam flashbacks sound"

Brutalne ,szczere i dewastujace doświadczenie piekła wojny Wietnamskiej
w sposób rozliczeniowy ukazanej z perspektywy jej weterana-Olivera Stone'a dla którego ten przejmujący obraz na długo pozostający w pamięci stanie sie szczytowym
osiągnięciem w karierze.
Przełomowe kreacje Willema Dafoe i Toma Berengera

[2]

W końcu film bez idealizowania amerykańskich żołnierzy

Prawdziwa wojna, prawdziwi ludzie. Często bez owijania w bawełnę. Świetni Berenger i Dafoe.