Grand Budapest Hotel

Niewiele jest natomiast oryginalności. Anderson znów się powtarza. Sposób opowiadania, prezentacja bohaterów, kadrowanie - wszystko już było. Nie powinien rzecz jasna rezygnować z wyrazistego stylu, ale chyba coraz mniej ma w jego ramach do powiedzenia.

Ten film jest artystyczną cebulą, kreślącą wyraźną wielowymiarowość.

Pozostawia podobne wrażenie, co wiele poprzednich dzieł tego twórcy. Reżyser zdążył nas już przyzwyczaić do urzekającej estetyki, doskonałych aktorów i starannie dopracowanych detali.

Przypomina kunsztowne cukiernictwo, pojawiające się zresztą w kilku scenach "Grand Budapest Hotel". Każda warstwa odsłania inny smak, ujawnia rękodzielniczą precyzję, może nie mistrza, ale z całą pewnością więcej niż sprawnego rzemieślnika, a na dodatek syci oko feerią barw i wymyślnych kształtów.

Wes Anderson w "Grand Budapest Hotel" pieczołowicie odtwarza porządki panujące w monarchii austrowęgierskiej. W tym trudnym zadaniu wspiera go proza austriackiego literata Stefana Zweiga.

Dzieło kompletne, przemyślane w każdym kadrze.

Co ja więcej mogę powiedzieć - odwiedźcie jak najszybciej Grand Budapest Hotel, póki jeszcze jest czynny. Bo tam może zdarzyć się dosłownie wszystko o czym przekonał się pewien jeden osobnik, który wrócił totalnie oszołomiony.

Jest niczym szalona jazda na nartach, nad którą jednocześnie unosi się hołd dla wymarłego, znanego już tylko z książek świata oraz piękna nauka, że przyjaźń i tolerancja przetrwa wszystko. Sam wcześniej nie byłem entuzjastą Andersona, ale tym razem uwiódł mnie autorską i nieskrępowaną wyobraźnią.

Jest pozycją obowiązkową dla każdego szanującego się kinomana. To obraz fantastyczny dla duszy, ale przede wszystkim dla oka.

Potwierdza pozycję jednego z najoryginalniejszych autorów współczesnego kina.

Prawdopodobnie najlepszy film Andersona, który ten jest w stanie stworzyć. Esencja jego stylu i kunsztu kinematograficznego. Bardziej "andersonowo" się już nie da!

Odmalowując obraz upadku Europy, Anderson nie staje się zakładnikiem ani historii, ani geografii - bardziej zajmuje go haftowanie własnego ozdobnego ekslibrisu.

Wes Anderson po raz kolejny udowadnia nam, że jest twórcą największego kalibru.

Śmiech z nutą melancholii tworzą idealną filmową kompozycję.