Mów do mnie! w pewien sposób stało się już instant classikiem. Czy słusznie? Ciężko ocenić. Z jednej strony to film niepozbawiony wad, stosujący sporo ogranych rozwiązań, od pewnego momentu zbyt przewidywalny. Z drugiej świetnie nakręcony, niepokojący, pełen imponujących scen, które nie pozwalają oderwać oczu od ekranu. Pewne jest jedno, o Talk to Me będzie się mówić jeszcze bardzo długo.

To film sprawnie zrealizowany, z ładnymi zdjęciami, przejmującą muzyką i paroma "momentami" - to wszystkie jego zalety, jakie można wymienić. Chociaż niewiele oddziela go od dna przeciętności, do kubełka popcornu w rękach niedzielnych widzów horrorów na pewno się nada.

Gdyby mnie postawiono pod ścianą, bez wątpienia znalazłbym kilka słabszych punktów - jak chociażby to, że zasady przenikania się światów fizycznego i spirytualnego wydają się być nie do końca konsekwentne - ale są to kwestie drugorzędne i w zasadzie nie wpływają na odbiór całości. Liczy się bowiem jedno - oto dwóch od lat śmieszkujących na Youtubie gości z Australii pokazało, jak się realizuje świetne kino grozy.

Sukces "Mów do mnie" to jednak nie tylko zasługa świetnej obsady, mrocznej atmosfery i ciekawej fabuły wykorzystującej gatunkowe motywy, takie jak seanse okultystyczne, demoniczne historie czy opętania. Najbardziej przerażająca w filmie braci Philippou jest dobitna współczesność ich opowieści.

Pozostaje świetnym debiutem i świadectwem ich doskonałej znajomości filmowego rzemiosła, bardzo przyjemnym seansem dla tych wszystkich, którzy uwielbiają czuć się w kinie nieprzyjemnie.

Podnieście dla nich ręce w górę i zróbcie hałas. W zachowawczym pejzażu tegorocznych kinowych wakacji zasłużyli na to jak mało kto.

Australijczycy stworzyli horror, który niejednokrotnie mrozi krew w żyłach. Sceny opętań zarówno obrzydzają, jak i wzbudzają trwogę, pozostawiając na długo w głowie groteskowo umalowane twarze aktorów.

Horrorowy przebój roku 2023.

Zdecydowanie mnie nie zawiódł - to bardzo dobry horror, który w świeży sposób żongluje popularnymi schematami. Nietypowy australijski setting, dopracowana warstwa techniczna oraz unikatowy klimat sprawiają, że warto wybrać się do kina, nawet pomimo pewnych niedostatków w grze aktorskiej.

Spełnia swoją grozową funkcję, ale ja nie chcę tego nazywać kinem wybitnym. Jest to dobry horror, jeden z lepszych jakie ostatnio widziałam i zdecydowanie Wam go polecam, ale u mnie objawienia nie było.

Pomimo sporadycznej schematyczności, Mów do mnie jest horrorem, który gwarantuje niepowtarzalny szereg przeżyć. Australijska produkcja sprawiła, że poczułem się, jakbym po raz pierwszy miał do czynienia z siłami nadprzyrodzonymi. Jest to doskonale napisany film, który całkowicie wykorzystał swój potencjał. Wciąga niczym umarli do czyśćca.

Jeśli nie czujecie się na siłach, by oglądać intensywne, chwilami dobrze walnięte horrory, to obierzcie kurs na inny seans. Ale jeśli lubicie ten gatunek i nęci Was strach w bezpiecznych, kinowych warunkach - idźcie, oglądajcie i mówcie, jak było! Dla mnie to jeden z najlepszych horrorów ostatnich lat, bliski rycia mózgu na poziomie Martwego zła, i z postaciami, które borykają się z trudnymi problemami, być może nam bliskimi.

Ale to już było - krzykną malkontenci! "Linia życia" na przykład, gdzie młodzi ludzi zatrzymywali bicie serca, by sprawdzić, co jest po drugiej stronie. I masa innych horrorów, w których opętanie szło pod rękę z bujającymi w obłokach nastolatkami i ich buzującymi hormonami. Jednak "Mów do mnie" to coś więcej. Bez nagłego straszaka spoza kadru w postaci głośnego dźwięku itp. potrafi zaciągnąć do szafy sekretów, potworów i igrania "z ogniem".

Jeśli potrzebujecie dać nastolatkowi lekcję wychowawczą pod tematem "nie ćpaj", to polecam podwójny seans "Mów do mnie!" i "Requiem dla snu". Właściwie tylko do tego ten film się nadaje.

Mocny kandydat do najlepszego horroru 2023 roku.

Naturalistyczny, organiczny i po prostu bardzo sprawnie zrealizowany horror. Dzięki świetnej grze aktorskiej iz namacalnej wręcz brutalności pozwala grozie wypełznąć z ekranu, przez co łatwo przymknąć oko na drobne mankamenty. Potencjalny "cult classic".

Choć film australijskich debiutantów, braci Philippou, stanowczo czerpie z wzorców pełnokrwistego horroru - mamy tu duchy, seanse spirytystyczne, opętanie - to jednak oś tej opowieści stanowi konwencjonalny dramat.