Godland

Ten film niesie w sobie małe zachwyty w wizualnej warstwie, ale też może rozczarować powściągliwością opowiadana. Na próżno doszukiwać się tu można fabularnych fajerwerków.

W "Godland" nic nie jest oczywiste i podane wprost. Metaforyczne obrazy i wyśpiewywane pieśni zastępują często dialogi. Jednocześnie tematyka dzieła nie pozostawia wątpliwości. Film opowiada o rzeczach najbardziej doniosłych i plugawych. Pod wieloma względami budzi skojarzenia z kinem Ingmara Bergmana. Rzadko kiedy czuć dziś w kinie ducha właśnie tego twórcy. Dlatego dzieło Pálmasona zdaje się anachroniczne, ale właśnie dzięki temu okazuje się tak świeże i głęboko zapada w pamięć.

Poetycka opowieść o kroczeniu po tytułowej krainie Boga może jednych zbliżyć do nieba, innych pozostawi w obojętności, ale zdecydowanie warto się o tym przekonać na własnej skórze.

Palmason wydaje się świadomie wchodzić dialog z klasycznymi twórcami kina, nie asekurując się przy tym ironicznymi nawiasami.

Dzieło wielowymiarowe, wpisujące się w zwyczaje samokrytycznych utworów audiowizualnych, a także w szerokie ramy dyskursywne - od narodowych narracji kolonialnych, przez dylematy lingwistyczne, aż po instytucjonalizację wiary.

To jest ten problem, że fabuła w drugiej połowie nie do końca wie co ze sobą zrobić. Początek ma tą podróż, która działa przez prostotę. Tymczasem od rozpoczęcia budowania kościoła postacie albo zmieniają się diametralnie albo nie mają niczego ciekawego do zrobienia. A na sam koniec nie wiedziałem co do końca film chce powiedzieć.