Dzieło wielowymiarowe, wpisujące się w zwyczaje samokrytycznych utworów audiowizualnych, a także w szerokie ramy dyskursywne - od narodowych narracji kolonialnych, przez dylematy lingwistyczne, aż po instytucjonalizację wiary.

Palmason wydaje się świadomie wchodzić dialog z klasycznymi twórcami kina, nie asekurując się przy tym ironicznymi nawiasami.

To jest ten problem, że fabuła w drugiej połowie nie do końca wie co ze sobą zrobić. Początek ma tą podróż, która działa przez prostotę. Tymczasem od rozpoczęcia budowania kościoła postacie albo zmieniają się diametralnie albo nie mają niczego ciekawego do zrobienia. A na sam koniec nie wiedziałem co do końca film chce powiedzieć.