Happy End

Gdyby "sprzedawać" Hanekego komuś, kto dorobku Austriaka nie zna, "Happy End" byłby zapewne doskonałym wyborem - to film, w którym jego ulubione motywy zostały ubite na gęstą masę.

Haneke przytłacza ilością podejmowanych zagadnień, którym nie daje w odpowiedni sposób wybrzmieć.

Wyłaniający się z "Happy End" obraz klęski wybitnego reżysera zaskakuje, ale ma też w sobie coś głęboko poruszającego.

Po raz pierwszy reżyser skupia się tak bardzo na fabule i postaciach, że praktycznie zapomina o swoim widzu.

Po seansie wzruszyłem ramionami i ruszyłem dalej z własnym życiem. Nie tego oczekiwałem po Mistrzu Szarpania Emocjami.

Jeśli coś złego mogę o "Happy Endzie" napisać, to że zwyczajnie... nie zachwyca. To dobra produkcja, motywująca do przemyśleń na kilka aktualnych tematów, ale nigdy nie wprawiła mnie w osłupienie czy jakieś większe emocje, nawet gdy dochodziło do wydarzeń tragicznych. Nie umniejsza to jednak faktu, że Haneke po prostu się sprawdził.

Stanowi odbicie dzisiejszego świata nie dlatego, że Michael Haneke takim go stworzył, ale dlatego, że świat stał się dla Hanekego nie do udźwignięcia i to świat stworzył Happy End, taki nierówny, chybotliwy, niepewny i co rusz się przerywający.

Chodzą pogłoski, że tym właśnie filmem Haneke ma zamiar zakończyć swoją karierę, jeśli jest to prawda, to jego tytuł staje się przewrotny już nie tylko w kontekście bohaterów, ale również samego twórcy. Niestety trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym.

Reżyser znakomicie balansuje między wspomnianą już skalą makro opowieści a mikroobserwacją konkretnego przypadku jednej rodziny nie potrafiącej znaleźć wspólnego języka.

Wyważony, powolny, niekonkretny i bezpieczny. Podnosi wiele tematów naraz, ale żaden z nich nie jest potraktowany dokładnie i całkiem na poważnie.