Monos

Kino wojenne w pełnej krasie

Najstraszniejszy horror - patrzeć, jak z dzieci wyzbywa się niewinność. Jest w tym szokująca surowość i cudne, cudne widoki, ale w chaosie narracji rozmywa się puenta, przez co pod koniec skręca niebezpiecznie w szok dla szoku.

Intensywnie prowadzony i przepięknie nakręcony. Jest coś hipnotyzującego w tym dziecięcym zezwierzęceniu.

Film bez początku, bez końca, bez przesłania no i w sumie też bez sensu. Porównywanie do "Władcy much" mocno przesadzone (zaskoczenie że Rambo ... była kobietą)

NH'19.

Ciekawa wizja współczesnego Władcy much, ukazująca okrucieństwo dzieci i tragedie wynikające z przedwczesnej wymuszonej dorosłości i młodzieńczej niedojrzałości

specyficzne w formie i treści, ale trudno zjadliwe, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/02/27/„Monos”-–-paramilitarne-dzieci-ocena-510

6,5

[Transatlantyk 2019] Dzieci pozostaną dziećmi, nawet jeżeli da im się broń. Technicznie bez zarzutów, ale fabularnie jest niewiele konkretów.

Brakuje w tym całym fajerwerkowym obrazie połączonym z muzyką lepszego scenariusza. Still wart oglądania szczególnie w kinie lub na dobrym sprzęcie w zaciszu domowym.

Porównania do "Władcy much" są trafione, bo to niemal adaptacja, tylko wywracająca sens książki. 8/10 za pierwszą godzinę i 5/10 za teledyskowość drugiej.

Porusza wiele tematów, od postępującej demoralizacji w odosobnionym piekle, po krytyczne spojrzenie na partyzantkę. Mocny wizualnie ale co tam jest z Malicka? Niemniej widzę tu dużo nawiązań - "Czas Apokalipsy", "Aguirre", "Czekając na Godota", "Apocalypto".