Z pewnością nie jest szczytowym osiągnięciem reżysera. Niemniej, można go polecić z czystym sumieniem. To dobre kino szpiegowskie. Co prawda wymagające skupienia i cierpliwości, ale jednocześnie wynagradzające za czas i uwagę, które widz zdecyduje się mu poświęcić.

Niezależnie od warstwy fabularnej najnowszy film Polańskiego pozostaje świetnie zrealizowaną warsztatowo produkcją, w której twórca zadbał zarówno o tło - scenografię, kostiumy, jak i pierwszy plan.

Na pierwszy rzut oka, obcując jedynie ze zwiastunem filmu i plakatem, "Oficer i szpieg" może wydać się jakąś pomniejszą, kameralną historyczną produkcją, filmem niekoniecznie wartym większej uwagi. Zaręczam jednak, że kawałek historii, na której bazuje, jest fascynujący i warto się z nią zaznajomić.

Jeśli chodzi o realizację, absolutnie kluczową i najważniejszą sferę filmu, to co tu dużo mówić, jest po prostu doskonała - małe wnętrza, szersze plenery, rekwizyty, scenografia, stroje, aktorstwo, zdjęcia - wszystko to przenosi widza w realia ówczesnego Paryża i jego perypetii. Moim zdaniem, "Oficer i szpieg" to najlepszy film Polańskiego od dekady i niezmiernie dziwi mnie jego nieadekwatny odbiór i mała popularność.

Nie ma możliwości oddzielenia artysty od jego dzieła, czego tak bardzo by chcieli niektórzy widzowie. Polański bardzo wyraźnie, przy wykorzystaniu kostiumu historycznego, zabiera głos we własnej sprawie, jednocześnie opowiadając o ponownie rosnącym w sile antysemityzmie.

Najlepszy film Romana Polańskiego od czasu nieco komediowej "Wenus w futrze". Całość również podsumowuje burzliwe życie reżysera, ponieważ nie brakuje tam autobiograficznych nawiązań. A Jean Dujardin gra jedną z najlepszych ról w karierze, i z całą pewnością zasługuje na nominację do Oscara.

Oficer i szpieg to w skrócie film, w którym wszystko jest solidne, z aktorstwem Dujardina oraz stroną wizualną na czele, ale nic nie porwie tłumów i z pewnością daleko Oficerowi i szpiegowi do bycia magnum opus Polańskiego, ale to w końcu reżyser posiadający dorobek, z którym niewielu twórców może się mierzyć.

To ofiara zarzutów ciążących nad osobą twórcy. Mimo niepodważalnej jakości, najnowszy film Polańskiego przechodzi bez echa - najpewniej zostanie zapomniany, bo taki właśnie zapadł wyrok.

Niewątpliwą zaletą filmu są znakomite zdjęcia Pawła Edelmana, wspaniale odtworzone realia epoki, gra aktorska, a także montaż, za sprawą którego rytm narracji trzyma uwagę widza w napięciu przez ponad dwie godziny.

Sama historia już mnie tak nie wciągnęła. Zabrakło w niej mocnych impulsów, scen, które swą intensywnością, swym pazurem wrzucałyby nie kamyczki, a głazy do wody, jak to reżyser Polański potrafił w swoich ostatnich produkcjach. Z mniejszymi budżetami, z mniejszymi obsadami, ale z atmosferą gęstniejącą z każdą minutą. Tu, w moim odczuciu, tego zabrakło.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że mimo tych niedoborów i archaizmów, to najlepszy film Polańskiego od wielu lat, ale jednocześnie kolega słusznie śmieje się, że seans ten był jak zaproszenie do antykwariatu. Wdychasz kurz i potykasz się o kulki naftaliny.

Intryga, przyobleczona w dziewiętnastowieczny kostium, trzyma widza w napięciu niemalże do końca.

Na dłużej zostaje z nami poczucie ogromnej niesprawiedliwości, która dotknęła oficera ze względu na jego pochodzenie.

Śledzenie zmagań Picquarta jest angażujące, a Polański w przejrzysty sposób prowadzi widza przez niuanse jego pracy. Źródłem napięcia jest nie tylko dobrze skonstruowany scenariusz, ale też świadomość, że "sprawa" z łatwością z zagadnienia lokalnego może przerodzić się w międzynarodowy skandal.

Roman Polański rozdrapuje francuskie grzechy i znów pokazuje mistrzowską rękę.

Dobry film w swoim gatunku, a raczej gatunkach, bo jest on przyzwoicie skrojonym połączeniem filmu kostiumowego, szpiegowskiego thrillera i sądowej dramy.

Na taki film Polańskiego czekałem od dawna: precyzyjny, skupiony, przemyślany w każdym słowie i scenie. Może nie ma w nim mrocznego klimatu, którym Roman Polański hipnotyzował w "Dziewiątych wrotach", "Prawdziwej historii" i "Autorze widmo", tego balansowania na granicy jawy i snu, odbierającego widzowi pewność, że to, co widzi, jest logiczne, znane, do wytłumaczenia. Mimo wszystko "Oficer i szpieg" to film, który wywraca wnętrzności, wgniata w fotel, wywołuje gniew i oburzenie.

Realizacyjnie skromny, wręcz teatralny. Ekranizacja doskonałej książki niestety nie wykorzystuje potencjału literackiego pierwowzoru i przez większą część grzęźnie w topornej i nużącej narracji.

Świetnie zrealizowany, ostry w swojej wymowie film Polańskiego jest chyba najlepszym filmem twórcy od czasu znakomitego Autora widmo. I gdyby tylko można oddzielić twórcę od jego dzieła, które odbiera się jako bezwstydną obronę swojego imienia, nie byłoby tego dziwnego posmaku w ustach po zakończeniu projekcji.

Nie jest najlepszym filmem w dorobku Polańskiego, co nie zmienia faktu, że nadal jest to dawka solidnego, dobrze zagranego kina. Może niestojącego na najwyższym poziomie, jeśli chodzi o aspekty formalne, ale pozwalającego wyciągnąć widzowi wnioski z wydarzeń, które miały miejsce naprawdę 120 lat temu.

Co ważne, "Oficer i szpieg" nie jest też wyłącznie filmem skierowanym do pasjonatów historii czy nawet szerzej - polityki. To także kapitalnie skonstruowana opowieść, która wciąga widza na ponad dwie godziny pięknego seansu, który - last, but not least - jest również przesłaniem na poziomie moralnym, dającym widzom nadzieję na katharsis i na to, że polityka to nie tylko cyniczna gra o sumie zerowej.

Roman Polański nakręcił optymistyczny dramat. Brzmi nieco paradoksalnie, ale tak jest w istocie. Mimo ciężaru opowiedzianej historii, Oficer i szpieg wyraża wiarę w takie zachodnie wartości, jak rycerskość, uczciwość i dążenie do prawdy.

Z pewnością nie znajdzie się na liście najlepszych filmów Romana Polańskiego.

Poprawne, rzetelnie nakręcone kino. Wykonane z dbałością o szczegóły, solidnie wyreżyserowane.

Reżyser prowadzi opowieść z precyzją - zresztą przy znaczącym udziale operatora Pawła Edelmana, lecz gubi chwilami intensywność i napięcie. Jakby skupiał się na wymowie klasycznej rozprawy o wartościach.

Choć przedstawione na ekranie zdarzenia miały miejsce na przełomie XIX i XX wieku, "Oficer i szpieg" to film zadziwiająco aktualny.

Bez dwóch zdań wspaniałe filmowe widowisko! Obraz zrealizowany perfekcyjnie - tak narracyjnie, jak i wizualnie.

Gęsty i niepokojący. Niespokojny jak jego poszukujący prawdy bohater. Stawiający pytania. Tym razem jednak nie o naturę metafizycznego zła, lecz o mechanizmy uwalniające zło jak najbardziej namacalne, dosłowne. O mechanizmy szczucia i nagonki, niszczące ludzkie życia.

Dobry film. Sprawnie nakręcony, dobrze zagrany, może nieco tradycyjny w formie, ale potrafiący zaciekawić. Czuć, że jego twórcy przygotowali się do powierzonych im zadań i każdy był w swoim fachu zawodowcem.

Nawet jeśli uważacie, że Polański jest ostatnim, który ma prawo przestrzegać i oskarżać, warto nie skreślać tego filmu.

Temat filmu, choć historyczny, wydaje się przygnębiająco aktualny.

Z kina wychodzi się z poczuciem obcowania z dziełem ambitnym i rozważnym, którego siły nie są w stanie przekreślić kontrowersje wokół postaci reżysera, który nadał mu bieg i ton, ale nie stworzył go samodzielnie.

Pod pewnymi względami "Oficer i szpieg" przypomina "Irlandczyka". Jest świetnie zrobiony, ale obiecująca historia nie daje się wtłoczyć w ramy filmowej fabuły. Podczas jednak gdy Scorsese stworzył obraz o intymnym charakterze, Polański pyta o kondycję współczesnej Europy.