Przez cały film się nie nudziłem, a humor często działał i na mnie. Jeżeli szukacie lekkiego filmu na ochronę przed niedzielnym skwarem, to pod tym względem obraz Roba Lettermana nie ma sobie równych w tym sezonie.

Bawiłem się bardzo dobrze, mimo słabego głównego bohatera. Pokemony jednak świetnie nadrabiają braki w umiejętnościach aktorach.

Dla dzieciaków Pokémon: Detective Pikachu to idealna rozrywka, a fani Pokemonów też nie będą zawiedzeni. To całkiem niezły film familijny.

Pokazuje potencjał świata, jednak nie do końca go wykorzystuje. Twórcy chcieli zaspokoić wszystkich, a w efekcie wszystkich nieco rozczarowali. Nakręcili film dynamiczny, hałaśliwy, niekiedy zabawny, ale zbyt infantylny, by oczarować dawnych fanów serii.

Na starcie został przez niektórych spisany na porażkę, aczkolwiek romans kultowej gry z filmem aktorskim można uznać za całkiem udany i obiecujący, bo mam szczerą nadzieję, że to jedynie otwarcie świata Pokemonów, który będzie pogłębiany oraz rozbudowywany w kolejnych filmach. Początki bywają trudne, tutaj trochę poległa warstwa fabularna, okazująca się zbyt prosta i przewidywalna, ale i tak trudno mi nie czerpać radości z seansu.

To być może najlepsza ekranizacja gry wideo, jaką dotąd stworzono. Pierwsza część "Resident Evil" czy "Mortal Kombat" miały specyficzny urok, ale na ich korzyść przemawia przede wszystkim sentyment. Najbliżej ideału było "Silent Hill" Christophe'a Gansa, jednak to Letterman wreszcie odnalazł sposób na skuteczne hołdowanie oryginałowi i tworzenie własnej narracji.

Nie jest to absolutnie żadne arcydzieło, jednak śmiało można wrzucić go do szuflady z napisem "dobre filmy na podstawie gier" - szczególnie, że nie ma ich wcale tak wiele.

Produkcja środka. Nie tak zła, by można na niej było kolokwialnie "psy wieszać", ale również nie dostarczający takiej rozrywki jak jego animowany odpowiednik, którym można się było zachwycać lata temu.

Jakkolwiek to nie zabrzmi, największym plusem produkcji jest dla mnie to, że mimo braku wyrazistych bohaterów i oryginalności w fabule, film, w którym Ryan Reynolds wciela się w Pokémona będącego jednocześnie detektywem, ogląda się całkiem nieźle. Świat zamieszkiwany przez te urocze stwory jest na tyle atrakcyjny, że z chęcią bym do niego wrócił.

Fani Pokemonów muszą to zobaczyć i wierzę, że będą się świetnie bawić. Całą resztę zachęcam do spróbowania, bo tak bezpretensjonalnego i autentycznie zabawnego filmu na podstawie gry dawno nie było.

Wyglądało na to, że Pokemon: Detektyw Pikachu może być całkiem przyjemnym filmem dostarczającym sporo dobrej rozrywki. Niestety, okazało się, że to dość przeciętna produkcja.

Wybierając się na Pokémon: Detektyw Pikachu, nie miałam większych oczekiwań, stąd seans uznaję za całkiem satysfakcjonujący. Podczas projekcji czasem można się zaśmiać, czasem zdziwić, ale na pewno nieszczególnie zmęczyć.

Możemy się oficjalnie cieszyć, że nareszcie doczekaliśmy się w miarę udanej adaptacji gier.

Ten film naprawdę się udał! Bez względu na to, czy jesteście miłośnikami Pokemon, czy nie macie pojęcia o czym mowa, Detektyw Pikachu to po prostu kawał familijnej rozrywki. Humor, przygoda, niebezpieczeństwo, wyraziści bohaterowie z różnicą charakterów - to wszystko gra tu jak należy.

Trudno nie zauważyć, że film celuje w dość charakterystyczną grupę odbiorców. Ja co prawda nigdy nie byłem jakimś homerycznym fanem Pokemonów, jednakże w swoich szczenięcych latach całkiem ową animację lubiłem i podczas seansu "Detektywa Pikachu" gdzieś podskórnie czułem, że dzięki temu całość sprawia mi dużo więcej radochy niż sprawiłaby komuś, kto całkowicie przypadkiem wstąpiłby akurat na ten seans.

Jako że pokolenie wychowane na takiej serii jak Pokémony, powoli stawia swe pierwsze kroki w dorosłość, propozycja wydaje się jak najbardziej trafiona. Jeśli nie przekona was świetna animacja i całkiem fajna fabuła, to na pewno kupi was Ryan Reynolds i jego pika, pika!

Mimo to, jak wspomniano wyżej, dobrze ogląda się ten film, jeśliby traktować go jako przedłużoną kreskówkę z mnóstwem niespodzianek dla wiernych fanów. Uczucie wybrakowania odbiorczego wynikającego z braku emocjonalnego łącznika z tą marką nie opuszcza aż do napisów końcowych, choć wszystkie wydarzenia i zwroty akcji wydają się klarowne, a przez to - irytujące leniwością scenarzystów.

Strzałem piorunem Pikachu w przysłowiową dziesiątkę okazało się zaś obdarzenie tytułowego stworka głosem Ryana Reynoldsa, dzięki czemu otrzymaliśmy wielką niczym Snorlax dawkę humoru, chwilami niebezpiecznie zbliżającą się do wyczynów znanych z "Deadpoola" czy "Teda" granego przez Setha MacFarlane'a. Granica oczywiście nigdy nie zostaje przekroczona, a "Detektyw Pikachu" pozostaje produkcją typowo familijną.

To film, na którym dobrze powinny się bawić dwie grupy odbiorców: ludzie wychowani na pokémonach w latach dziewięćdziesiątych, do których nostalgii twórcy często się zresztą odwołują w drobnych aluzjach i żartach, oraz dzieci, które dopiero teraz odkrywają pokémony, głównie za sprawą Pokémon Go.

Cały ten niepowtarzalny klimat, naładowany kliszami, które tylko przydają groteskowego nastroju, poprowadzony jest wzdłuż linii fabularnej, która jest prosta i bardzo typowa. Z jednej strony rozumiem celowość tych wszystkich oczywistości scenariuszowych, które podkreślają tylko ten absurdalny obrazek, tworząc piękną bańkę. Czasem jednak wtórność opowiedzianej historii przebija się na pierwszy plan.

Mocno asekuracyjne podejście do tematu, brak pomysłu na ciekawą fabułę, niedobór postaci, z którymi można poczuć większą lub mniejszą więź i przede wszystkim bardzo marginalne potraktowanie samych Pokemonów, nawet ze wsparciem rozkosznie paplającego bez przerwy Reynoldsa, jednak sprawiają, że tego filmowego potworka raczej nie mamy ochoty złapać w pokeballa.

Po Avengers i Johnie Wicku, jest to kolejna produkcja tego roku skonstruowana pod oczekiwania specyficznej grupy odbiorców. Jak dla mnie super, niech żyje 2019!

Pierwsze fabularne wcielenie Pokemonów to produkcja daleka od ideału. Zarazem jednak to ten typ filmu, który przy wyjściu z sali kinowej nie generuje poczucia zawodu.

Po "Pokémon: Detektyw Pikachu" pozostaje jedynie uczucie pustki przez zmarnowany potencjał tej marki.

Nie grzeszy oryginalnością, jednak ma w sobie tyle magii, by zadowolić dorosłych fanów kieszonkowych potworów, jak również młodszych widzów zafascynowanych Pokémon Go. Obraz udowadnia, że w filmowych adaptacjach gier z kieszonkowymi potworami tkwi potencjał, należy tylko odpowiednio go wykorzystać.

Radzę więc oglądać ten film przy zminimalizowanych oczekiwaniach, a wyjdziecie z kina zadowoleni, choć bez większych refleksji na temat samego seansu.

Dla mnie Pokemon: Detektyw Pikachu jest filmem najzwyczajniejszym ze zwyczajnych. I jest to jedyne, czego bym się po nim nie spodziewał.

Nie jest filmem złym, od którego powinno się stronić. To przeciętna produkcja mówiąca o tym, jak bardzo potrzebni są rodzice.

Stanowi jednak niewątpliwie przykład produkcji, która wyłamuje się z tego schematu, okazując się całkiem udaną adaptacją gry, dodatkowo trafiającą nie tylko do oddanych fanów, ale także do tych młodszych widzów, dopiero łapiących pokémonowego bakcyla. Nie ma bowiem większych problemów z poznaniem prawideł rządzących tym fikcyjnym światem oraz jego realiów.

Jedyne, czego mi zabrakło, to poczucia wielkiej przygody. Kryminalna konwencja i miejski entourage siłą rzeczy ograniczyły spektakularność i ukierunkowały nastrój widowiska. Intryga wciąga, ale nie dopuszcza ekscytacji z łapania stworków i wyprawy po ogromnym, tajemniczym świecie.

To film oczywiście niepozbawiony wad, który potrafi czasem męczyć intensywnością, ale zarazem zapewnia solidną rozrywkę, rzetelnie opowiada historię głównego bohatera i przede wszystkim daje radę uchwycić w filmie magię Pokémonów. A przecież dokładnie o to w tym projekcie chodziło.

Można oglądać niezobowiązująco, bez poświęcania mu zbytniej uwagi, ale można również przepaść w tym fantastyczne wykreowanym świecie i dać się porwać całkiem fajnie skrojonej przygodzie - wybór należy do Was, ale jednego możecie być pewni: bez względu na to z jakim nastawieniem zasiądziecie do seansu, zakończycie go bardzo zadowoleni.

Nie jest filmem doskonałym. Nie udało się twórcom uniknąć błędów, które zdarzają się przy tworzeniu tego typu produkcji przygodowych. Warto iść jednak na ten tytuł do kina, ponieważ otrzymujemy tu nostalgiczną przygodę, która z pewnością ucieszy niejednego fana serii gier i anime o Pokemonach.

Nie jest to produkcja wybitna, ani posiadająca jakieś szerokie walory artystyczne, ale jako kino szczere, które ma zapewnić rozrywkę całej rodzinie, sprawdza się doskonale.

Nie wiem, czy był to hit na miarę kontynuacji, ale ja jako dawny, nieaktywny od lat fan tego uniwersum zaliczyłem sentymentalną wycieczkę po świecie, który zdominował fragment mojego dzieciństwa i bawiłem się przy tym dobrze.

Specom od marketingu udało się nie tylko zareklamować film i zagrać na nosie niecierpliwym fanom, ale też uchwycić sedno pokemonowego fenomenu. Bo przecież koniec końców chodzi tu właśnie o wdzięczące się do kamery kolorowe stworki, jakieś intrygi, jakieś fabuły to sprawy drugorzędne. Tym ciekawsze zatem, że Pokémon: Detektyw Pikachu jest naprawdę dobrym filmem.

Tonalnie jest mocno rozjechany, nie do końca "feel good", ale generalnie przyjemny. Z drugiej strony jest zarazem melancholijny i refleksyjny. Mimo, że nie do końca mnie usatysfakcjonował - określiłbym go jako "pozytywnie nietypowy" i na pewno sięgnę po niego na Blu-rayu i VOD.

Dorośli przecierpią, może nawet bez bólu.

Doskonała pozycja w legendarnej marce i świetny przykład na to, że można stworzyć filmową adaptację gry stojącą na wysokim poziomie. Pod względem jakości recenzowany film bije konkurencję na głowę.

To na pewno film, na seansie którego będzie dobrze bawić się cała rodzina. Nie wszystkie rzeczy w historii trafiają w punkt, jednak widać serce twórców do tej historii, a nie kolejne słupki producentów, którzy podliczają szacowane zyski.

Uroczy, ale przewidywalny - Detektyw Pikachu rozbawia i choć nie jest najbardziej oryginalnym pomysłem, sprawia radość. Kieszonkowe potworki żyją!