Noc pożera świat

Produkcja jest wizualnie piękna, intrygująca, a pewne standardowe elementy wykorzystywane przecież we wszystkich filmach, są tutaj wyniesione do poziomu wyjątkowego artystycznego zabiegu mającego na celu uatrakcyjnienie formy samego dzieła, ale jednocześnie niewnoszącego nic dla fabuły.

Zamknięci zostajemy sam na sam z umysłem wyłącznego protagonisty − obraz Rochera to chamber piece, w którym wszelakie postacie epizodyczne policzymy na palcach jednej ręki. Głównym, obok Liego, aktorem tego dziwowiska jest bezwzględna cisza.

Nie jest więc tytułem, który przypadnie do gustu każdemu. Brak tu wartkiej akcji czy "ostatniego ocalałego" ratującego gatunek ludzki, jak przystało na schematy kina gatunkowego. Twórcy postawili na opowieść o bierności w obliczu zagrożenia, prowadzoną przy pomocy powolnej narracji i arthouse'owej stylistyki.

Oferuje kilka zaskoczeń, wciąga jednostkową historią i odczarowuje magię Paryża.

Seans filmu "Noc pożera świat" to czas, który polecam wykorzystać na przemyślenia. Postawienie się na miejscu bohatera, który w poetyckiej wręcz scenerii jest ludzki w sposób odmienny od innych sobie podobnych, żyjących w otoczeniu zarażonych tajemniczym wirusem.

Dzieło satysfakcjonujące na wielu płaszczyznach i radzące sobie nie tylko jako trzymające w napięciu kino grozy, ale również kameralny dramat jednostki.

Udowadnia, że w temacie zombie nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa i twórcy wciąż mogą zaskoczyć widzów świeżym spojrzeniem, wystarczy tylko podjąć ryzyko zamiast ślepo podążać utartymi ścieżkami.

Może i skromnie zrealizowane, ale za to dobrze przemyślane kino z pogranicza grozy i dramatu, bez pretensji do wielkości. Nie ma tu wyszukanych metafor, ani przełomowej realizacji, jest za to dużo spokoju, pewności i wiarygodnego spojrzenia na otaczający świat.

Ładnie zmontowana historia z ciekawymi, aczkolwiek chaotycznymi rozwiązaniami.

Udowadnia, że nie potrzeba bajońskich sum, by opowiadać zajmujące historie. Czasem wystarczy po prostu zmienić proporcje, zachowując horrorową otoczkę dorzucić nieco dramatu psychologicznego.

Mimo braku dłużyzn, sporej dawki realizmu, ciekawej perspektywy i konceptu, oraz kilku oryginalnych ujęć i scenariuszowego rysu samych żywych trupów to tylko niezłe, w porywach dobre kino.

Dla widzów lubiących się bać, "Noc pożera świat" będzie filmem nudnym. Za to pod płaszczykiem horroru twórcy opowiadają o czymś uniwersalnym - samotności w wielkim mieście.

Chociaż "Noc pożera świat" nie ma oryginalnego scenariusza, trudno oderwać od niej wzrok. To poniekąd wypadkowa święcącego coraz większego sukcesy nurtu arthouse'owego horroru oraz jego mainstreamowego oblicza, której warto poświęcić czas.

Filmowi bliżej jest do Siege of the Dead niż do REC. Spodoba się zwłaszcza fanom zombiaków nastawionych na praktyczne skutki wybuchu pandemii. Nie jest to raczej film dla tych widzów, dla których liczy się ciągła akcja, ucieczki i strzelaniny.

Horror godny uwagi - kameralny, rozegrany w klaustrofobicznej przestrzeni, brutalny, ale z umiarem.

Interesujący zombie-film, który mimo ograniczonych środków nie nudzi i ogląda się go z ciekawością.

Debiut Dominique'a Rochera przypominać może głośny obraz Jestem legendą, ale jest to film dużo bardziej wyrafinowany.

A może to nie jest tylko zombie movie? A może Rocher chciał pokazać człowieka, który trwa w swoim apartamencie, boi się wyjść na zewnątrz, bo przecież tam są ciągłe zamieszki, blokady, agresywne zachowania?