Stranger Things

Nowy sezon przyniósł ze sobą jeszcze więcej smaczków z lat 80., a wraz z nimi krwi, potworów i - kto by się mógł spodziewać - miłości.

Trzeci sezon Stranger Things nie zawodzi, a nawet daje z siebie więcej, niż można się było spodziewać. Klimatyczny, mroczny, nostalgiczny, intrygujący, ale i zabawny. Wart jest polecenia.

Trzeci sezon Stranger Things utwierdził mnie w przekonaniu, że na chwilę obecną jest to chyba mój ukochany serial.

Kojarzycie tę magiczną zdolność z dzieciństwa, która polega na nieustannym oglądaniu ulubionej bajki, aż do zdarcia nośnika? W dorosłym życiu bardzo niewiele produkcji potrafi u mnie przebić się do grona tak zwanych "niezdzieralnych", ale serial braci Duffer właśnie tego dokonał.

Czwarta odsłona Stranger Things jest w mojej opinii ex aequo najlepszym sezonem razem z pierwszą częścią, a pod kilkoma względami nawet ją przewyższającym. Widać, że bracia Duffer odrobili zadanie domowe z poprzednich części i postarali się wyciągnąć z nich to, co najlepsze. W ogólnym rozrachunku udało im się to bardzo dobrze, a pomimo kilku wad serial ogląda się naprawdę przyjemnie. Podoba mi się obecny horrorowy klimat, pokazujący, że teraz robi się naprawdę poważnie i nie ma miejsca na żarty.

Jedynie zakończenie mi się nie spodobało, cała reszta jest perfekcyjna pod każdym względem.

Stranger Things to kolejna popkulturowa legenda, a my obserwujemy jej wzrost. Dobra robota i czekam na więcej.

Twórcy postawili sobie poprzeczkę bardzo wysoko, zaostrzając apetyt publiczności. Sposób, w jaki bracia Duffer zbudowali portrety bohaterów oraz poprowadzili fabułę zachęca, aby przed ostatecznym starciem jeszcze raz odświeżyć sobie wszystkie sezony Stranger Things.

Dostaliśmy to, co znakiem jakości opatrzył już pierwszy sezon - świetne aktorstwo, wiarygodne tło obyczajowe z wszystkimi znanymi nam, dorastającym w Polsce przełomu lat 80. i 90., scenami z "amerykańskiego snu", jaki mogliśmy śledzić w "Cudownych latach", stopniowaną ze znajomością tematu grozę, ewoluujących bohaterów.

Na pewno nie jest to rzecz, której twórcy musieliby się wstydzić. Polecam wszystkim - mojemu pokoleniu, bo to olbrzymia frajda odnajdować te wszystkie powiązania, ciekawostki, historie, którymi żyliśmy w latach 80., pokoleniu młodszemu - bo to fajna opowieść po prostu, prosta, może i banalna, ale dająca dużo dobrej rozrywki.

Czwarty sezon "Stranger Things" przesuwa klimat opowiadanej historii w bardziej mroczne rejony i wznosi produkcję braci Duffer na nowy poziom realizacyjny. W momencie, kiedy Netflix boryka się z częstym spadkiem jakości w kolejnych sezonach swoich czołowych produkcji, "Stranger Things" cały czas jest wyjątkowo miłym odstępstwem od tej normy.

Rozwinął się, dojrzał i nie bał się odejść z miejsca, w którym nie mógł pozostać na zawsze - akceptując zmiany.

Moim zdaniem głównym tematem najnowszej serii "Stranger Things" jest utrata niewinności, nieuniknione dorastanie i częstokroć bardzo bolesne pogodzenie się z utratą - dzieciństwa, bliskich czy nawet domu.

Trzy słowa definiują Stranger Things jako serial wybitny - nostalgia, nostalgia i jeszcze raz klimat.

Mam nadzieję, że twórcy nie zapomną, że "Stranger Things" to przecież niekoniecznie orgia zniszczenia i bombastyczne CGI rodem z "Avengers", a tak naprawdę rzeczy małe, jak relacje między bohaterami, czy nostalgiczne mrugnięcia okiem do ejtisowych dzieciaków. Jeśli tego nie zabraknie, możemy na zamknięcie historii Hawkins już na tym etapie czekać z wypiekami na policzkach.

Na całe szczęście nawet jeśli pojawiają się tu pewne niedociągnięcia, to i tak "Stranger Things" jest jak jedno wielkie centrum handlowe Starcourt, w którym pełno kryje się wszelkiego rodzaju atrakcji, mogących dostarczyć masy radości niemal u każdego widza.

Finałowe odcinki utrzymały poziom poprzedniej części. Netflix dostarczył nam tym sezonem dużo dobra i narobił smaku na następną serię!

Czwarty sezon "Stranger Things" jest niczym złote jabłko ze smacznym miąższem, ale i kilkoma robakami w środku, przez które owoc nieco gnije. Niesamowity pod względem zastosowania równoległego montażu, wspaniale operujący nostalgią, z ciekawym złoczyńcą, lecz rozwleczony, z powtarzającymi się do granic wytrzymałości i cierpliwości motywami oraz scenami.

Przynosi kolejną opowieść o stworach z drugiego wymiaru, nieco już nużącą, bo powtarzaną kolejny raz. Nie brak tu jednak licznych zwrotów akcji i gry aktorskiej na bardzo dobrym poziomie, co dla fanów, mimo przewidywalnej fabuły, może być naprawdę atrakcyjne.

Drugą część Stranger Things 4 oglądało się przyjemnie, ale brakowało większych emocji. Całościowo widowisko było niestety dosyć przewidywalne i wyczekiwało się jedynie tego kto tym razem zostanie zabity przez twórców.

Mógłbym pisać jeszcze kolejne peany na temat całej warstwy technicznej, rozpływać się nad aktorami i poszczególnymi zwrotami akcji, ale chyba najlepszą podsumowującą rekomendacją będzie stwierdzenie, iż po prostu, fantastycznie się bawiłem.

Czwarty sezon Stranger Things poruszał więcej doroślejszych kwestii a cały nastrój nie był już uroczo dziecięcy. Problemy bohaterów stały się bardziej realne niż kiedykolwiek. To zdecydowanie najbardziej dojrzała część z pozostałych.

Oglądając ST, myślałem: chciałbym żyć w Hawkings. Mieć takie przygody jak Mike, Lucas, Dustin, Will, El, Max i oddałbym wszystko, żeby dołączyć do ich paczki... i to chyba najlepiej oddaje świetność netfliksowego przeboju.

Sezon może i jest robiony na siłę, a gwiazdy obsady będą wyglądały w nim jeszcze doroślej niż teraz, jednak satysfakcjonujący finał 4. sezonu sprawia, że jeszcze nie mamy dość "Stranger Things".

Kluczem do sukcesu czwartej serii było odpowiednie rozłożenie pionków na planszy, czyli rozlokowanie postaci w zróżnicowanych i oddalonych od siebie miejscach. Dzięki temu odwiedzamy śnieżne lokacje, tajne bazy i kolejne, typowe amerykańskie miejscówki. Wszystko to utrzymane pozostaje w klimacie lat 80., bo regularnie przygrywa nam muzyka z tamtego okresu, a całości dopełnia ścieżka dźwiękowa Kyle'a Dixona i Michaela Steina.

Fantastyczny projekt, po którego obejrzeniu nie można myśleć o niczym innym jak o finale!