Solidny dramat, będący de facto prostą historią osadzoną w scenerii zarazem pięknej i budzącej grozę.

Rasowy kryminał, wprawdzie niemający widzowi do zaoferowania niczego nowego, ale fani gatunku będą usatysfakcjonowani, bo to klimatyczna opowieść, nieuciekająca od przemocy, prowadzona pewną ręką, dobrze zagrana i napisana.

O sile Wind River stanowią dwie rzeczy: posiłkowanie się nieśmiertelnymi westernowymi motywami, oraz eksponowanie ludzkiego czy też egzystencjalnego wymiaru charakterów zaangażowanych w tę historię.

Ciekawy kryminał ze społecznym tłem.

Jest dziełem kompletnym - niczego więcej mu nie trzeba, wszystko jest na miejscu w odpowiednich ilościach.

Scenariusz Wind River dało się rozwinąć, wtłoczyć w niego jeszcze więcej emocji i niepokoju - niestety całokształt wytraca napięcie zanim oś fabuły dochodzi do oczekiwanego suspensu. Finał nadal wstrząsa, lecz daleko mu do ciosu w twarz, zadanego przez Villeneuve w Sicario. Szkoda, gdyż Indiański rezerwat, stanowiący ostatni bastion rdzenności, to idealne miejsce do brutalnych starć na tle postkolonialnym.

Mimo tych kilku uwag trzeba przyznać, że Wind River jest filmem bardzo dobrym.

Taylor Sheridan znów pokazał światu jak zrobić film mądry, potrafiący zmusić widza do myślenia i oddziałujący nań jeszcze na długo po seansie. Wielkie, bo opowiadające o nas samych kino.

Znakomite kino, które potrafi wykorzystać żelazne zasady kina gatunkowego, by głęboko i wieloaspektowo przyjrzeć się różnorakim problemom współczesnego świata.

Film oparty jest na prawdziwej historii i kończy się przejmującym komunikatem: "Nie prowadzi się statystyk dotyczących zaginięć dziewczyn w rezerwatach Indian", dlatego rodziny takich osób muszą na własną rękę szukać pomocy i sprawiedliwości. "Wind River" staje się dzięki temu nie tylko znakomitym filmem, ale także ważnym manifestem sprzeciwu i działania na rzecz polepszenia sytuacji.

Choć sama historia jest prosta, dość czytelna i nawet lekko rozczarowuje, tak charakterystyczny ton narracji historii, tych kilka momentów przyspieszenia, sprawiają, że film ogląda się bardzo dobrze, mieszając stonowane, ale zawsze obecne, napięcie z napięciem bardzo wysokim.

Zapada w pamięć, chce się do niego wracać i poczuć jeszcze raz emocje związane ze śledztwem i jego depresyjnym rozwiązaniem.

Na pierwszy rzut okna i przez pierwszy kwadrans za dużo się nie dzieje jednak później z minuty na minutę sytuacja się rozwija coraz żwawiej i nabiera kryminalnych rumieńców.

Doskonale sprawdza się jako dramat, ale i jako thriller w ujęciu neo-westernu. Dużo w nim emocji gwałtownych, ale i tych, gdy rozumiesz ból jednostki osamotnionej w swoim cierpieniu.

Dobry film. Ale też chyba najsłabsza odsłona Sheridanowskiej niby-trylogii.

Trzyma w napięciu do końca. W niektóre informacje aż trudno uwierzyć, a kryminalna łamigłówka łapie nas na tym, że takiego obrotu się nie spodziewaliśmy.

Znakomity kryminał o morderstwie w indiańskim rezerwacie z solidnie przepracowanym społecznym tłem. Jego twórca, Taylor Sheridan, okazał się być nie tylko aktorskim przystojniakiem, ciekawym scenarzystą, ale swój drugi film potrafi wyreżyserować jakby miał w tym 30 lat doświadczenia.