Sprzymierzeni

Klasyczny wzruszający melodramat i szpiegowski film sensacyjny w stylu retro. Gwiazdorska obsada, piękne zdjęcia, sugestywnie oddany klimat epoki i ciekawie opowiedziana tragiczna historia miłości atrakcyjnej pary agentów - ten film naprawdę dobrze się ogląda.

Kilka elementów faktycznie im nie zagrało, jednak przy doborowej obsadzie aktorskiej, sprawnej ręce reżysera i ciekawym tle fabularnym jest to wciąż obraz na pewnym poziomie. Nie powala, jednak plasuje się nieco powyżej średniej.

Realizacyjnie sprawne, intryga toczy się interesująco i zgodnie z regułami konwencji melodramatu wojennego. W żadnym wypadku nie odkrywcze, ale przyjemne w oglądaniu.

Zawodzi przede wszystkim scenariusz, co dziwi, bo jego autorem jest Steven Knight.

Zemeckis, po latach i bez pomocy komputera, znalazł w końcu dla swojego kina doskonałe twarze.

Wizualnie obraz spełnia wszelkie wymagania, jednak fabularnie odczuwa się niedociągnięcia, które negatywnie wpływają na odbiór filmu. Natomiast, kiedy skupimy się na opowieści o niespodziewanej miłości między dwojgiem ludzi postawionej przed niełatwą próbą, decydującą wręcz o losach wojny, na wszystkie nieudane rozwiązania spojrzeć można z nieznacznym przymrużeniem oka.

Ogląda się całkiem przyjemnie, ale za rok nie wiem, czy będę coś z niego pamiętał.

Potrafi nas nieco zdezorientować oraz zmęczyć niektórymi zabiegami, ale ostatecznie rzecz biorąc wypada całkiem przyzwoicie. Na pochwałę zasługuje również rewelacyjne aktorstwo, perfekcyjnie nakreślona wieź między bohaterami oraz dobre wykończenie.

Przeciętny melodramat, czyli romansidło okraszone starzejącą się twarzą Brada Pitta oraz jego niezłym francuskim akcentem.

Nie da się ukryć, że są w tym filmie słabsze momenty. Ale jako całość prezentuje się bardzo dobrze i efekt końcowy powinien być satysfakcjonujący.

Gdyby to był Twitter, Robert Zemeckis napisałby, że ktoś mu się włamał na konto i jako on nakręcił tę marną namiastkę wojennego romansu.

Naprawdę kawał solidnego rzemiosła spod ręki Roberta Zemeckisa, który udowadnia, że Forest Gump i Cast Away nie były wypadkami przy pracy. Film obfituje we wszystko, w co powinien obfitować - pełno napięcia, pełno emocji, urokliwa aktorka i twardy, choć nieco zmęczony aktor.

Pomimo iż film ma wiele momentów, w których twórcy trzymają nas na krawędzi siedzenia, to ma on problemy z utrzymaniem wątku melodramatycznego.

Może po seansie Sprzymierzonych w głowach widzów nie będą rozbrzmiewać pytania o kwestie patriotyczne i moralne, ale za to poczują się zaspokojeni każdym aspektem przedstawionej na ekranie historii.

Kto ma ochotę sięgnąć po romans z wojną w tle, może spokojnie obejrzeć Sprzymierzonych. Nie o szpiegowskie działania tu chodzi, lecz o w dużej mierze zaufanie i jego brak, pomiędzy dwójką ludzi, których życie opierało się jak dotąd na umiejętnym kłamaniu.

Zemeckis padł ofiarą rutyny i za bardzo zaufał swojemu doświadczeniu. Poprawność i wpasowanie się w hollywoodzkie schematy niemuśnięta błyskiem geniuszu nie zagwarantuje wybicia się produkcji ponad przeciętność, a jedna Marion wiosny nie czyni, choć oczywiście ratuje "Sprzymierzonych" swoją wrażliwością i wielowymiarowością.

Nie tego oczekuje się od reżysera Forresta Gumpa, żeby zmuszał widza do płaczu podobnie banalnymi scenami. Przyzwyczaił nas przecież do filmów dopracowanych, a w Sprzymierzonych aż roi się od mankamentów.

Jeżeli kochacie filmy z przełomu lat 40. i 50. XX wieku to gwarantuje wam, że docenicie ten film. Z kolei jeżeli nie przepadacie za tego typu kinem, to wciąż zostaję wam strawne romansidło bez tanich chwytów. To całkiem sporo jak na dzisiejsze standardy.

Przyzwoita robota, która może odstraszyć dość wolnym tempem oraz brakiem silnej chemii między głównymi bohaterami. Pozostaje jednak całkiem solidnym filmem rozrywkowym, dającym miejscami sporo satysfakcji oraz magii.

Nie są filmem ani formalnie odkrywczym, ani treściowo przełomowym, ale przyjemnie się go ogląda.

Wyglądają ładnie i stylowo, przenoszą widza do hollywoodzkiej wersji Casablanki i Londynu z II wojny światowej, ale film można oglądać wyłącznie jako współczesny amerykański projekt, który oferuje pakiet emocji i atrakcji typowych dla współczesnych amerykańskich projektów. Nie ma w tym ni krzty prawdziwego hołdu.

Zrealizowana w tradycyjnym duchu, produkcja świadomie wykorzystuje wszelkie filmowe skojarzenia i klisze, związane z miłością pośród wojennej zawieruchy, czarem orientu, szpiegowską konwencją, grą w zamianę tożsamości. Choć nie oferuje świeżych rozwiązań i nie zaskakuje, pozostaje dość przyjemnym filmem romantyczno-szpiegowskim w starym stylu.

Mamy w Sprzymierzonych amantów godnych złotej ery Hollywoodu, ciekawy pomysł i piękne dekoracje, ale wszystko to składa się na średnio ciekawy film.

Wystawny romans z domieszką thrillera.

Do bólu klasyczny melodramat, ze wszystkimi zaletami i wadami takich produkcji.

Jest nieźle, jeżeli chodzi o tempo opowiadanej historii, i jest wciąż świetnie, jeżeli chodzi o rozmach.

Jeżeli ten film pozostanie na dłużej w pamięci, to tylko dzięki kreacji Marion Cotillard. Ale nawet ona nie zapobiegnie temu, że w końcu stanie się on kolejnym pokrytym kurzem romansem.

Kipi od emocji, jest bardzo dobrze zagrany i trzyma w napięciu od początku do końca. To przejrzyście, dobrze i sprawnie opowiedziana historia i nie zdziwię się, jeżeli z seansu wyjdziecie ocierając chusteczką załzawione oczy.

Nieco rozwlekłe patrzydło, ale za to naprawdę jest na co popatrzeć.

Dobrze się rzecz całą ogląda, dusza się cieszy, a i łza po policzku czasami spłynie. Trzeba to przyznać, że ładnie, z dużą wrażliwością i precyzją, Zemeckisowi wszystko wyszło.

Rzecz jest o zdradzie i to podwójnej, ale interesującego materiału wystarcza ledwie na kilka finałowych minut.

Choć ogląda się ten film naprawdę przyzwoicie, to jednak po seansie zostaje uczucie pewnego niedosytu, niespełnienia.

Sprawdza się jako hołd staremu kinu, lecz ta stylizacja ostatecznie rodzi dystans i zabija emocje.

Chcieliby się znaleźć na półce z podpisem "instant classic", a lądują w przegródce "przyjemne patrzydło". Za dużo tu chłodnej artystycznej kalkulacji, a za mało serca i autentycznych wzruszeń, aby mogła wyjść z tego druga "Casablanca". Film nikomu nie przynosi jednak ujmy.

Kino ze zmarnowanym potencjałem. Przede wszystkim brakuje wyważenia pomiędzy konwencjami, z jakich korzysta reżyser. Jedne wątki wypadają lepiej, inne gorzej, najbardziej jednak boli, gdy dobrzy aktorzy marnują się podczas kręcenia absurdalnych sekwencji, a pod wieloma względami dobry scenariusz traci gdzieś na znaczeniu przy tym, co widać na ekranie.

Z jednej strony ładny dla oka hołd w stronę klasycznych amerykańskich melodramatów, w którym wszelkie fabularne niedociągnięcia nadrabiał spory ładunek emocjonalny, jakiego dostarczali ekranowi kochankowie. Z drugiej zaś film Zemeckisa chaotycznie ucieka w kierunku co najwyżej przeciętnego kina szpiegowskiego.

Jest przede wszystkim staroszkolnym melodramatem, wyglądającym tak, jakby przeniesiono go ze złotej ery Hollywood do czasów Netfliksa.

W tym wszystkim Zemeckis pozostał sam, a że jego narracyjnym umiejętnościom brak tej iskry wielkości, to wszystko się posypało.