Projekt Floryda

Jest trochę chaos, bo przez większość czasu nie wiadomo o czym film jest, ale wciąż budzi ciekawość widza przez aktorów i postacie. Świetny Dafoe.

Choć film ma nieraz problemy z montażem, jest to naprawdę ciekawa produkcja dzięki świetnej grze aktorskiej oraz postaciom.

Od pierwszej do ostatniej minuty to film o trwaniu w typowo amerykańskiej tymczasowości. Coś co dla dziecka nie stanowi problemu, a nawet jest przygodą życia, dla dorosłych jest prostą drogą do katastrofy.

Szkoda przegapić. Projekt Floryda to amerykańskie kino niezależne, film szczery i do bólu prawdziwy. Zabawny i smutny jednocześnie, z autentycznymi rolami głównych bohaterów - dzieci.

Szczątkowa fabuła, film oparty na pojedynczych scenach ukazujących zjawiska społeczne. Produkcja utrzymana w kolorowym, pastiszowym świetle, jakby z wyobrażeń - nieświadomych świata dorosłych - dzieci, ale bez ogródek pokazująca smutną rzeczywistość.
Brak konkretnej fabuły powoduje, że momentami robi się nudno, co znacznie obniża atrakcyjność dla szerszej widowni..
Majstersztyk pod względem operatorskim.
Znakomity Defoe, każde jego pojawienie się na ekranie trochę rozkręca nieśpieszną fabułę

A ja w nim dramatu nie widzę i widzieć nie chcę. Dobre aktorstwo przesłania luki emocjonalne scenariusza, o których można powiedzieć dopiero na koniec.

Ma w sobie ikrę; świetnie poprowadzono dziecięcych aktorów, a i Willem Defoe jak zwykle klasa.

Niewinny film, w którym patologia ma swoje dwa oblicza, a szczery płacz dziecka bezlitośnie obnaża jej skutki. P.S. Wspaniałe jest to ciepło bijące od Dafoe.

Podoba mi się jak Sean Baker pokazuje amerykańską biedotę. Bez uciekania w moralizatorstwo czy epatowania nędzą. Do swoich bohaterów podchodzi z sympatią.

Baker znów z dokumentalną precyzją przedstawia nam zakazany dla obcych wycinek odwrotności amerykańskiego snu. Co za aktorstwo! Recenzja: http://tiny.cc/vg4mpy

Oglądałem z zafascynowaniem od pierwszej do ostatniej minuty. Znakomite, działające na emocje kino.

Nakręcony poprzez krótkie sceny, przez co sprawia wrażenie mocno poszatkowanego, ale mimo to ładnie łączy się w kompletną całość.

Ładna koncepcja i obraz. Ale przesadzony jednostronny obraz matki.Kolejne dawki szoku które niewiele wnoszą. Albo śmichy chichy ale refleksja jakaś zbyt płaska.

DKF: Dobre, konsekwentne kino. Wycinek z życia marginesu, w niesamowitej oprawie.

Dziwne zakończenie. Całkiem ładny wizualnie.

Brooklyn Prince to prawdziwa artystka i nie będę zaskoczony jeśli znowu zabłyśnie na ekranie. Film gorzko-słodki z przejmującym zakończeniem.

Genialnie wyreżyserowany i OGROMNY podziw za taką pracę z dziećmi

Bardzo ciekawie przedstawione życie w motelu z nutą patologii. Dobra gra naturszczyków i świetna rola Dafoe. Chociaż matkę głównej bohaterki chciałem skrzywdzić jakimś ostrym narzędziem xD

bardzo udana próba pokazania świata oczami dziecka. naiwność i radość.

Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.

Rzucić wszystko i uciec do Disneylandu.

Pierwszy seans w nowym roku 2018 i od razu trafiony w 10tkę (no może 8/10). Świetne aktorstwo, rewelacyjna historia i niezastąpiony Willem Dafoe.

A myślałem, że Baker jest zbyt cienki w uszach, żeby zrobić tak piękny patologiczny film. Dafoe, miejscowy klimat i zdjęcia - prześwietne.

(Bajka)

Film Seana Bakera może zachwycić przede wszystkim od strony artystycznej - te kontrastujące pastelowe kolory z surową rzeczywistością. Aktorstwo też jest wyśmienite. Mam za to ogromne wątpliwości co do samej historii i prowadzenia jej. Jasne, że twórcy nie oceniają zachowania głównych postaci, ale stosunek władz do matki i jej bezkarność szalenie irytowała. Więc okazał się filmem o życiu amerykańskiej "madki" i jej "bombelka", z którymi nikt nie może sobie dać rady.

Patola mojego życia

❤️ Na pozór beztroskie i kolorowe dzieciństwo (uroczych)dzieci przesłonięte jest przez dramat dorosłych bohaterów.Zakończenie doskonałe(edit

dzieciaki rewelacja

Slamsy hotelowe widziane oczami dzieciaków. Życie i wychowanie tuż obok raju na Florydzie. Ciekawe trio aktorskie matki, córki i kierownika hotelu.

kolejna perła od Bakera! uciekające od moralizowania kino społeczne, pełne empatii i zrozumienia dla swoich bohaterów. zakończenie to prawdziwe złoto!

8.AFF #13: Sean Baker ma niesamowite oko do wyrzutków społecznych. Plus dwie świetne role aktorskie: Dafoe i dziewczynki. Mocno warto.

Kino. Czaruje dziecięcym naiwnym spojrzeniem na wychowanie przez ulicę, ale odrzuca końcówką, która nieco śmierdzi propagandą.

Feeria barw,ale sam film ponury. O matce, co matką być nie powinna i o dzieciach, którymi nikt się nie interesuje przez co robią co chcą. Emocjonalny rollercoaster.