Stanowi przykład niezwykle solidnego dramatu, do którego wpleciono parę żartów pozytywnie wpływających na odbiór obrazu.

Nieco oklepane i banalne kino, które trzyma się poprawnego opowiadania wraz ze wszystkimi stereotypami i schematami. Webb nie eksperymentuje, nie próbuje odkryć nowych krain dziecięcego geniuszu, dlatego ten film to ciepła opowieść na jeden wieczór.

Gładko wpisują się w konwencję amerykańskich komediodramatów. Oferują interesujący problem i solidne aktorstwo. Reżyser przesadził jednak z lukrem, co jednych doprowadzi do łez, innych zaś do mdłości.

Webb bezbłędnie zarządza tu przepływem informacji, powoli wprowadza nas w meandry wspólnej historii postaci, świetnie buduje napięcie - choćby w sekwencji testu, jakiemu poddaje Mary pewien matematyk.

Jakie film ma minusy? Nie potrafię określić jednego konkretnego minusu. Może gdyby film był bardziej podkręcony i tragedia była mocniej nakreślona... To tylko moje zachcianki, bo emocji jest tu wiele, zapewniam!

Lekki film, po obejrzeniu którego wyjdziecie z kina pozytywnie naładowani.

Mimo że mamy świadomość, że podobne historie widzieliśmy już niejednokrotnie, Webb odwalił kawał dobrej roboty. Bez specjalnej pompy nie pozwolił, by tanie emocje okraszone jeszcze tańszymi i pompatycznymi dialogami wzięły górę.

Twórcy bazują na prostych i sprawdzonych schematach, które i tym razem przynoszą oczekiwany efekt. "Obdarowani" to ciepłe i wzruszające kino bez większych ambicji.

Przyjemnie ogląda się ten film. To sympatyczna i ciepła opowieść o słodkiej dziewczynce, która jest zabawna, inteligentna i nie stwarza większych problemów wychowawczych.

Jestem pod wrażeniem, że włożono tu trochę wysiłku, by ten hollywoodzki przeciętniak, był nieco mniej przeciętny.

Największą bronią "Obdarowanych" jest zatem prostota, która okazuje się odsłaniać coraz więcej i więcej, film stawia ciekawe pytania i zmusza do refleksji, a jednocześnie ogląda się go z dużą przyjemnością.

Marc Webb po niezbyt udanym "Niesamowitym Spider-Manie" powrócił do swoich początków. Muszę przyznać, że dobrze zrobił, albowiem "Obdarowani" to niesamowicie klimatyczne dzieło, ze świetną historią, szczegółowym scenariuszem i rewelacyjnym aktorstwem, które bez dwóch zdań potrafi nas ująć za serce.

Całkiem niezły dramat sądowo-rodzinny. Można się wybrać bez większego ryzyka.

Kolejny przykład kina familijnego, które charakteryzuje się tym, że nuda pojawia się tu z prędkością światła. Narracja ma bardzo prostą strukturę. Najpierw jest sielanka, potem pojawiają się problemy, które trzeba rozwiązać. Nic więcej.

Słodko-gorzkie, ale też emocjonujące i ciepłe widowisko, sprawnie zagrane i opowiedziane, obok którego nie sposób przejść obojętnie. Webb dostarczył coś więcej niż tylko kino familijne, jego dzieło porusza i potrafi zakręcić łezką w oku.

Po dwóch częściach "Niesamowitego Spider-Mana" reżyser Marc Webb zrealizował melodramat o dziecku - geniuszu matematycznym, który jest równie schematyczny jak jego blockbustery. Podstawą był scenariusz Toma Flynna, wypełniony wyraźnymi i przewidywalnymi próbami manipulowania emocjami widzów.

Chociaż można byłoby szukać w jego opowieści drobnych potknięć, to szybko mamy ochotę wybaczyć wszystko co złe i zwyczajnie - cieszyć się dobrze zrobioną historią. Bo tacy są właśnie Obdarowani.

Nie trzeba być znawcą zagadnień matematycznych, by znaleźć rozrywkę oglądając ten film.

To film, który daje wiele ciepła oraz twarz poczciwego Kapitana Ameryki na pierwszym planie.

Sympatyczny film z fajnymi aktorami, który nie przyprawi po seansie o depresję, ale i nie będzie klasyką gatunku.

"Obdarowanych" z łatwością można źle osądzić i odebrać go cynicznie. Jednak pod warstwą typowego ckliwego, wykalkulowanego na emocje obrazu, kryje się produkcja, która zadaje ważne pytania.

Być może nie jest to idealny film na piątek, sobotę wieczór ale niedzielny poranek lub popołudnie jak najbardziej.

"Obdarowani" zostali oparci na mocno wyeksploatowanym pomyśle, jednakże reżyserska i czysto ludzka wrażliwość Webba zmienia film w poruszający dramat.

Dość schematycznie naszkicowany portret dysfunkcyjnej rodziny jest jednym ze słabszych elementów filmu. Przewidywalnie słabszym. Współczesne kino obyczajowe w Stanach Zjednoczonych tradycyjnie buduje dramaturgię wokół konfliktu jednostek, jednocześnie minimalizując rolę sił społecznych oraz instytucji i organów państwowych.

Miła propozycja dla kogoś, kto szuka rodzinnego filmu ku pokrzepieniu serc, na którym można uronić parę łez. Film może i nie zmieni sposobu postrzegania świata, ale miłą odmianą jest obejrzenie losów małoletniego geniusza, któremu tym razem nikt nie dopiął łatki autyzmu. Do tego na osłodę świetne role Mckennie Grace i Chrisa Evansa.