Idol z ulicy

Inspiruje, bawi i wzrusza.

Najbardziej poruszająca jest pierwsza część, w której do prawdziwych wydarzeń z życia Assafa dodano fikcyjne.

Może i film Abu-Assada nie zapisze się złotymi zgłoskami w dziejach dziesiątej muzy, jednak jest spełniony jako feel good movie.

Wydaje się zaś dokładnie taki, jak jego tytuł: raczej sentymentalną kombinacją kilku znanych elementów, wspólnie łączących się w film, który każdy w jakieś formie już kiedyś widział.

Ogląda się stosunkowo miło, ale zapomina się o nim równie szybko, co o ostatnim odcinku każdego talent showu.

Pokazuje, że nie każdy film musi być dziełem oryginalnym, wywracającym porządek narracji. Czasem wystarczy po prostu talent do ożywiania klisz, do nasycania ich emocjami i pozytywną energią. To czyni z filmu rzecz prostą, ale potrzebną.

Dobre, wartościowe kino poruszające w popularnej formie ważkie problemy współczesnego świata. Warte obejrzenia.

Wzruszające i dające nadzieję przeciętnie zrealizowane kino.

Ani nie naiwny pean na cześć telewizyjnych talent show, ani jedna z wielu podobnych sobie narracji o pokonywaniu przeszkód w drodze na szczyt.

Wzrusza i przykuwa uwagę.

Ma jeden cel: poruszyć widza i sprawić, by ten uwierzył, że w życiu wszystko jest możliwe. Twórcy filmu mieli tylko jedno zadanie - nic po drodze nie zepsuć. I to im się udało.

Polecam ten film każdemu bez wyjątku.

Pozostaje filmem interesującym, z błyskotliwymi epizodami, a do tego zaskakująco gorzko-słodkim.

Urokliwa prostota filmu spotkała się zresztą z negatywną oceną krytyków, skorych do chwalenia bardziej złożonych, wcześniejszych obrazów reżysera. Tyle, że kino czasem musi krzepić w ten właśnie najprostszy sposób, o ile, tak jak "Idol...", robi to szczerze.

Poruszający i realistyczny dokument biograficzny, który skupia się na tym co najważniejsze - chłopcu, który dawał nadzieję.