Moje córki krowy

To raczej taka filmowa wesoła laurka o treści "trzymaj się", którą daje się smutnym ludziom na stypie. I tyle samo w niej niestety wartości.

Jeżeli kino może mieć moc terapeutyczną, "Moje córki krowy" są przykładem najlepszym z możliwych.

Zdecydowanie jest to film, na który należałoby znaleźć chwilę wolnego czasu, bowiem nie tylko zmusza on do refleksji, ale pozwala na gorzki uśmiech, a tego czasem potrzebuje każdy z nas.

Jest obrazem naprawdę dobrym, choć diabelnie ciężkim.

Momenty złości, wkurzenia, kłótni i pretensji przeplatają się z poczuciem autentycznej bliskości. Pokazanie tego w subtelny sposób, mądra, dowcipna rodzinność tego filmu, jest największą siłą "Moich córek krów".

Zaspokoi wiele potrzeb u widzów. Oto wreszcie pojawił się dobry film obyczajowy, obraz rodziny trudnej, ale pewnie kochającej się.

Jest dopracowany w każdym detalu i prostym językiem mówi o sprawach najtrudniejszych. Wiele jest w jego sposobie opowiadania czułości, ale doprawionej szczyptą ironii, co powoduje u widza ciągły śmiech przez łzy.

To raczej taka filmowa wesoła laurka o treści "trzymaj się", którą daje się smutnym ludziom na stypie. I tyle samo w niej niestety wartości.

Z jednej strony, "Moje córki krowy" to miejscami gorzki dramat i wyciskacz łez, ale też bywa zabawny oraz lekki. Co najważniejsze, nie wywołuje to zgrzytu, jak było w przypadku "33 scen z życia".

Choć zarys fabularny nie brzmi zachęcająco, a tym bardziej fakt, że mniej więcej połowa filmu rozgrywa się w sterylnych szpitalnych pomieszczeniach, historia ta jest tak dobrze opowiedziana, że trudno jej się oprzeć. To ciepła, pełna humoru opowieść, która udowadnia, że wystarczy dopracowany scenariusz, dobrzy aktorzy i sporo zdrowego dystansu, by powstał wspaniały film, który dla wielu okaże się ważny.