Moje córki krowy

Zbalansowana, otwierająca pełen wachlarz emocji, opowieść o niesamowitej więzi dzieci i rodziców.

Jedna rzecz udała się świetnie: realistyczne oddanie słodko-gorzkich relacji we współczesnej polskiej rodzinie. Ale cała reszta wyszła już jak zwykle.

Dialogi napisane są znakomicie i podawane z werwą przez aktorki, które wzniosły swoje postaci ponad stereotyp hardej baby i głupiutkiej kobitki.

Ciepłe i zwyczajne kino pełne emocji.

Słodko-gorzka pigułka, pełna humoru i ciepła rodzinnego.

Trudny temat przedstawiony jest tu z dystansem i ironią. "Moje córki krowy" to jeden z lepszych polskich filmów ostatnich lat - inteligentne, zabawne, wzruszające kino ze świetnymi rolami aktorskimi.

Czegoś takiego nie można przegapić.

Choć zarys fabularny nie brzmi zachęcająco, a tym bardziej fakt, że mniej więcej połowa filmu rozgrywa się w sterylnych szpitalnych pomieszczeniach, historia ta jest tak dobrze opowiedziana, że trudno jej się oprzeć. To ciepła, pełna humoru opowieść, która udowadnia, że wystarczy dopracowany scenariusz, dobrzy aktorzy i sporo zdrowego dystansu, by powstał wspaniały film, który dla wielu okaże się ważny.

Naprawdę dobry przedstawiciel polskiego mainstreamowego kina.

Za sprawą świetnego aktorstwa oraz wyważonej dawki śmiechu i smutku, otrzymujemy film trafiający do serca.

"Normalny" w pozytywnym tego słowa znaczeniu i z pewnością przypadnie do gustu osobom wkraczającym w wiek średni, a także wszystkim zainteresowanym ciekawym rodzinnym kinem.

Bez najmniejszych wątpliwości, film, który zachwyci tłumy.

Umiejętne poprowadzenie gatunkowe sprawia, że "Moje córki krowy" ogląda się z niesłabnącym zainteresowaniem oraz wewnętrznym tornadem emocjonalnym.

Zgrane jest wszystko. Scenariusz, gra aktorska, zdjęcia, muzyka.

Teoretycznie zwyczajne kino, niepozbawione wad, a jednak ze scenami mocno zapadającymi w pamięć i udanym duetem Kulesza-Dziędziel.

Zdecydowanie jest to film, na który należałoby znaleźć chwilę wolnego czasu, bowiem nie tylko zmusza on do refleksji, ale pozwala na gorzki uśmiech, a tego czasem potrzebuje każdy z nas.

Zaspokoi wiele potrzeb u widzów. Oto wreszcie pojawił się dobry film obyczajowy, obraz rodziny trudnej, ale pewnie kochającej się.

Dla każdego, nie ma widza, który czegoś nie zaczerpnie z tego seansu.

Jest filmem przystępnym dla każdego, niezależnie od wieku, płci czy statusu materialnego.

Udało się opowiedzieć tragiczną historię bez krztyny patosu, a za to z olbrzymim ładunkiem ciepłego humoru. A wątki dojmujące wcale nie gryzą się z komicznymi w obrębie jednego seansu - bo właśnie w tej "psychologicznej" równowadze należałoby szukać najpotężniejszej siły artystycznego sukcesu projekcji.

Spodobają się zarówno żeńskiej części widowni, bo jest to mocno kobiece kino, jak i panom, których na pewno zaskoczy i rozbawi ta ciekawa historia.

Mimo potknięć w warstwie formalnej i zbyt krótkiego metrażu film zdecydowanie broni się emocjami i grą aktorską. Przypomina, aby cieszyć się chwilą, mimo że los często bywa surowy.

Z jednej strony, "Moje córki krowy" to miejscami gorzki dramat i wyciskacz łez, ale też bywa zabawny oraz lekki. Co najważniejsze, nie wywołuje to zgrzytu, jak było w przypadku "33 scen z życia".

Poruszający komediodramat rodzinny. Wzrusza bez ckliwych i sentymentalnych odlotów. Bawi bez żenujących żartów i wymuszonych gagów. Po prostu mądre, głębokie i kapitalnie zagrane kino, któremu w subtelny sposób udaje się dotknąć istoty życia.

To raczej taka filmowa wesoła laurka o treści "trzymaj się", którą daje się smutnym ludziom na stypie. I tyle samo w niej niestety wartości.

Jest dopracowany w każdym detalu i prostym językiem mówi o sprawach najtrudniejszych. Wiele jest w jego sposobie opowiadania czułości, ale doprawionej szczyptą ironii, co powoduje u widza ciągły śmiech przez łzy.

Dębska nie bawi się w wyrachowane manipulacje. Nie wyciska łez i nie sypie żarcikami jak z rękawa. Jako autorka jest szczera. Mówi o tym, jak w rodzinie jest.

Ciepły, szczery i wzruszający film, który sprawia, że polskie kino jawi się w coraz lepszym świetle.

Świetnie wyreżyserowana i zagrana tragikomedia o tym, że dorosłość osiągamy dopiero po śmierci rodziców.

Dramat obyczajowy, który sprawy najwyższej wagi rozbraja czułym humorem, bez irytującego patosu. Imponujące reżyserskie wyczucie i świetna aktorska chemia.

Historia klasyczna, ale piekielnie dobrze zrealizowana i przemyślana na każdym etapie pracy - od pomysłu, poprzez każdy kostium, aż do wyborów castingowych.

Plejada najlepszych polskich aktorów, którzy w tym filmie przekonują o swoim talencie aktorskim, pokazując się na nowo w rolach, w jakich ich już dawno nie widzieliśmy.

Kinga Dębska bez kompleksów w opowiadających "o życiu" "Moich córkach krowach" z otwartością i naturalnością dotknęła prawdy, zdolnej poruszyć widzów w każdym zakątku globu.

Umiejętnie omijają czyhające pułapki gatunkowe, idealnie równoważąc humor i dramat. Jest się z czego śmiać i nad czym płakać, ale zawsze z klasą i subtelnie, używając uniwersalnego języka, a nie wydumanych metafor artystycznych.

Skromne i kameralne kino, będące pełnokrwistym komediodramatem, w którym każdy znajdzie coś dla siebie.

Momentami polskie "Czułe słówka", cały czas aktorski koncert i dobre dialogi przełamujące schemat, który niestety powraca.

Tak inteligentnej, przewrotnej i wzruszającej polskiej komedii nie miałem jeszcze okazji oglądać.

Znakomity film, pełen żywych dialogów.

Jak najbardziej wart obejrzenia, godny polecenia, zyskujący przy kolejnych projekcjach.

Momenty złości, wkurzenia, kłótni i pretensji przeplatają się z poczuciem autentycznej bliskości. Pokazanie tego w subtelny sposób, mądra, dowcipna rodzinność tego filmu, jest największą siłą "Moich córek krów".

Świetny, mądry i potrzebny obraz.

Piękny film.